Στην εξουσία αυταπατώμενοι ή εξαπατώντας…

 
        Όταν στα αγαθά επιβάλλονται φόροι από το κράτος, τότε αυξάνονται οι τιμές τους και  προφανώς μειώνεται η ζήτηση.
      Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε πρόσφατα, προβλέπει αύξηση των φόρων και άρα αύξηση των τιμών σε μια σειρά αγαθών.
      Εκτός από το ότι οι  έμμεσοι φόροι είναι οι πιο άδικοι φόροι σε μια κοινωνία, (Αφού το φόρο π.χ. στη βενζίνη τον πληρώνει και ο εργάτης που θα πάει στη δουλειά αλλά και ο βιομήχανος που θα πάει τη βόλτα του), είναι σίγουρο ότι θα επέλθει σημαντική μείωση της κατανάλωσης των επιβαρυμένων αγαθών, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις θα επιφέρει συνολική μείωση αντί αύξησης των εσόδων του κράτους. 
     Ειδικά η επιβολή έμμεσων φόρων σε περίοδο ύφεσης και σε μια οικονομία πολλαπλά επιβαρυμένη με φόρους, οδηγεί σε πολλαπλάσια μείωση της ζήτησης. Η αύξηση επίσης των φόρων, δημιουργεί μεγαλύτερο κίνητρο για φοροδιαφυγή, άρα μείωση εσόδων.
    Αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω ύφεση, στην επενέργεια του γνωστού «κόφτη», στην εκ νέου αύξηση των τιμών, στην μεγαλύτερη μείωση της ζήτησης κ.ο.κ, οπότε διαμορφώνεται αυτό που λέμε υφεσιακή σπείρα ή αλλιώς φαύλος κύκλος της ύφεσης.
    Η έξοδος από αυτόν, δεν είναι εύκολη και απαιτεί εντελώς διαφορετική πολιτική. Μείωση δαπανών, ώστε να υπάρξει μείωση φορολογίας, ώστε να αυξηθούν οι διαθέσιμοι πόροι για επενδύσεις και κατανάλωση. Απλά πράγματα τα οποία τα ξέρουν όλοι όσοι έχουν τελειώσει ένα Λύκειο. Όμως τελικά γιατί δεν τα εφαρμόζουν;
   Μα είναι απλό. Θεωρούν οι Κυβερνώντες, ότι είναι περισσότερο εύκολο να λένε ότι επιβάλλουν φόρους στους πλούσιους γενικά και αόριστα (ενώ στην πραγματικότητα επιβάλλουν φόρους σε όλους και κυρίως σε εκείνους που δεν μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα), παρά  να πάρουν γενναίες αποφάσεις για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και μείωση των δαπανών ενός υπερτροφικού και αναποτελεσματικού κράτους.
   Η μείωση δαπανών με σοβαρές μεταρρυθμίσεις  θα καθιστούσε ταυτόχρονα το κράτος περισσότερο αποτελεσματικό αλλά και περισσότερο οικονομικό στη λειτουργία του. Όταν όμως έχεις βάλει σκοπό να παραμείνεις όσο γίνεται περισσότερο στην Εξουσία, το πολιτικό κόστος αποτελεί τον νούμερο ένα οδηγό σου στην άσκηση της πολιτικής σου. Αυτή η νοοτροπία, ειδικά την περίοδο 2004-2009 μας έφερε στη χρεοκοπία.
    Οι  προσπάθειες από το 2010 και μετά ήταν ελλιπείς και βαρύνονταν επίσης με την ίδια νοοτροπία της αποφυγής του πολιτικού κόστους.  Όμως έστω με καθυστερήσεις και παλινωδίες είχαν καταφέρει να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά από τα τέλη του 2013.
   Μια κοινωνία όμως  που είχε συνηθίσει στα εύκολα και δεν μπορούσε να δεχθεί την πραγματικότητα, μας επανέφερε στις προ της κρίσης νοοτροπίες, πιστεύοντας ότι θα μπορούσαμε με αυτές, να επαναφέρουμε το χαμένο παράδεισο με την προτροπή βέβαια και την «αγωνιστικότητα» κάποιων επιτήδειων, οι οποίοι  αυταπατώμενοι ή εξαπατώντας, κατάφεραν να έρθουν στην εξουσία και κάνουν τα πάντα να παραμείνουν σ αυτήν…