Η συλλογική μας αυταπάτη…

     Το 2009, εμπιστευτήκαμε τον Παπανδρέου  που μας έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν και ξεκίνησε τη θητεία του με παροχή επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης…Μετά πήγε στο Καστελόριζο και ξεκίνησε το πρώτο Μνημόνιο. Επικαλούμενος εθνική ανάγκη και έλλειψη εναλλακτικής. Δεν τον πιστέψαμε.
      Έτσι το 2012 εμπιστευτήκαμε το  Σαμαρά, που μας έλεγε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο. H πρώτη πράξη που έκανε ήταν να ζητήσει πολιτική διαπραγμάτευση και να «διώξει» την τρόικα…Το Νοέμβρη, υπέγραφε το δεύτερο μνημόνιo μαζί με το Βενιζέλο, λέγοντας ότι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική. Δεν τους  πιστέψαμε και έτσι το 2015, εμπιστευτήκαμε τον Τσίπρα, ο οποίος έσκιζε τα μνημόνια και ο οποίος έριξε την κυβέρνηση μη ψηφίζοντας ΠτΔ και πήρε τις Εκλογές…
     Τα πρώτα του νομοσχέδια ήταν επίσης παροχές (Νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της Ανθρωπιστικής κρίσης (sic), ΕΡΤ, Καθαρίστριες…) και σε πέντε μήνες, αφού κατέστρεψε τη χώρα, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, λέγοντας επίσης ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
     Ωστόσο, όσους πολιτικούς μας έλεγαν την αλήθεια, απλά δεν τους ακούγαμε, ή τους βρίζαμε ως προδότες…
    
Πως δικαιολογείται ένας λαός να κάνει τέτοια λάθη;
     Πόσο  ανεπίδεκτοι μαθήσεως είμαστε πια;  
     Που οφείλεται όλη αυτή η συλλογική αυταπάτη; 

     Ακούω απόψεις μελών της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας σε υψηλές και υπεύθυνες μάλιστα θέσεις, οι οποίες εκφράζονται με μία καταφανώς άγνοια ή αποστροφή της πραγματικότητας.
     Ακούω απόψεις φίλων και γνωστών, με απίστευτες υπεραπλουστεύσεις… «έλα μωρέ να πάμε στη δραχμή να τελειώνουμε…», ακούω επαναστάτες της…φακής ή μάλλον της…δραχμής, ότι σχεδίαζαν «εισβολή» στο Χολαργό για να …τυπώσουν δραχμές, ακούω πρόσωπα πορφυρογέννητα,  στη  θέση ύψιστης ευθύνης της Προέδρου της Βουλής, να καταγγέλλουν ευρωπαίους πρωθυπουργούς, ως κέντρα πραξικοπήματος, λες και αυτοί δεν έχουν εκλεγεί, δεν έχουν κοινοβούλια τα οποία τους ελέγχουν και πρέπει να ψηφίσουν…

   Ακούω όλα αυτά και σκέφτομαι ότι δε μπορεί να συμβαίνουν αυτά στη χώρα μου, δεν μπορεί να έχει δημιουργηθεί όλη αυτή η συλλογική παράνοια, δεν μπορεί να είμαστε σε τέτοιο αδιέξοδο…
   Αναζητώ κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι, διέξοδο από όλη αυτή την ομαδική παραζάλη και με την  πρώτη ματιά δε βρίσκω να υπάρχει κάτι στον ορίζοντα.

   Η συμφωνία στην οποία φαίνεται να καταλήξαμε, θα ήταν μια λύση, επώδυνη πολύ, αλλά λύση.   Όμως δεν την πιστεύει κανείς και πρώτος και καλύτερος εκείνος που την υπέγραψε. Δεν την πιστεύει όχι γιατί την επεξεργάστηκε, τη μελέτησε, τη μέτρησε από εδώ και από εκεί, αλλά γιατί απλά δεν του αρέσει.
   Δεν αρέσει τελικά ότι χρειάζεται επιμέλεια, συνέπεια, εγκράτεια, μεθοδικότητα, υπομονή και πραγματική ελπίδα. Δεν αρέσει ότι περιέχει κόπο και θυσίες και δυστυχώς φοβάμαι ότι έχουμε μάθει και τη νέα γενιά σ αυτό. 
   Αντί να την υποκινούμε στην επανάσταση της δημιουργικότητας, της αναζήτησης, της φαντασίας, της τεχνολογίας και της καινοτομίας, την στρέφουμε στην επανάσταση του «Όχι», που δεν εκφράζεται όμως ενάντια στη μιζέρια και στην αδράνεια, αλλά γενικά και αόριστα ενάντια σε κάθε «καταπίεση» ενάντια σε κάθε προσπάθεια για αλλαγή, για πρόοδο για υπεύθυνη και δημιουργική δράση. Σε τελευταία ανάλυση το όχι εκφράζεται από κάθε ομάδα συμφερόντων-συντεχνία σε κάθε προσπάθεια που απαιτεί τη δική της συμμετοχή στη γενικότερη αλλαγή και πρόοδο.
  Όλα αυτά δε μας κάνουν αισιόδοξους, όμως είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε αισιόδοξοι, να μην παραιτηθούμε, να υπερβούμε τις ιδεοληψίες και τα ταμπού μας, να αδράξουμε την ευκαιρία να μονιάσουμε μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή και να την αποτρέψουμε.
Σήμερα, είναι ίσως η πιο κρίσιμη μέρα μετά τη μεταπολίτευση. Η Ευθύνη των βουλευτών είναι προσωπική και όχι κομματική.  Η επικράτηση της ψήφισης της συμφωνίας με ψήφους από διάφορα κόμματα, η ενδεχόμενη διάσπαση του ΣΎΡΙΖΑ, δεν πρέπει να οδηγήσει σε εκλογές, αλλά σε Κυβέρνηση ενότητας με εθνικό στόχο την ανασυγκρότηση της χώρας. Η Συμφωνία πρέπει όχι μόνο να ψηφιστεί αλλά να εφαρμοστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται…
 
Υ.Σ. Το κείμενο αυτό γράφεται στη μνήμη του φίλου και συντρόφου Αλέκου Πετράκη που έφυγε χθες ξαφνικά στα 55 του χρόνια. Καλό ταξίδι φίλε…