Σε αναβρασμό οι αγρότες για τη φορολογία

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Νίκου Δασκαλάκη, εντεταλμένου Περιφερειακού Σύμβουλου σε θέματα Πρωτογενή Τομέα στην Π.Ε. Λασιθίου, Προέδρου ΕΑΣ Ιεράπετρας:

Σήμερα, τα πολιτικά κόμματα στην προσπάθειά τους να ?ελαφρύνουν? τους αγρότες από την υψηλή φορολόγηση, προσπαθούν να βρουν «ισοδύναμα μέτρα» και αναπτύσσουν διάφορες πολιτικές που βασίζονται στην έννοια του ?Κατά Κύριο Επάγγελμα Αγρότη?.

Όμως η έννοια «κατά κύριο επάγγελμα αγρότης» είναι μια έννοια η οποία δεν βοήθησε να αναπτυχθεί το αγροτικό εισόδημα της χώρας μας, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις έβαλε φραγμούς σε ανθρώπους που ήθελαν πραγματικά να ασχοληθούν με την παραγωγή αγροτικών προϊόντων.

Θα πει κάποιος, ότι βοήθησε τους πραγματικούς αγρότες αυτή η έννοια. Δεν έχουμε αυτήν την άποψη, καθώς τα όποια οφέλη ήταν ελάχιστα. Οι επιδοτήσεις της ΚΑΠ που είναι τα πολλά λεφτά, αλλά και το ζητούμενο στον αγροτικό τομέα, δεν έλαβε υπόψη αυτό το «καινοτόμο κριτήριο» της χώρας μας και τις ανάγκες της γεωργικής παραγωγής. 

Ο κάτοικος της ελληνικής υπαίθρου για να μπορέσει σήμερα να τα βγάλει πέρα, έχει αναπτύξει πολλές παράλληλες επαγγελματικές δραστηριότητες. Εάν ζει σε μια τουριστική περιοχή όπως π.χ. στην Κρήτη, μπορεί να νοικιάζει κάποια δωμάτια το καλοκαίρι ή να έχει μία ταβέρνα και το χειμώνα να μαζεύει τις ελιές του ή να καλλιεργεί κηπευτικά στο θερμοκήπιό του. Ακόμα μπορεί να δουλεύει στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα και παράλληλα να καλλιεργεί τα κτήματά του. Γιατί θα πρέπει όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν 2 δουλειές να πληρώνουν παραπάνω φόρους, από έναν παραγωγό ο οποίος παράγει π.χ. 300 ή 500 τόνους πορτοκάλια, ακτινίδια και ο οποίος δεν ασχολείται με τίποτα άλλο γιατί δεν το έχει ανάγκη; 

Ιδιαίτερα αρνητικές θα είναι οι συνέπειες για παραδοσιακές Μόνιμες Δενδρώδεις Καλλιέργειες όπως είναι η ελιά.

Θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση της παραγωγής καθότι ο κύριος όγκος της παραγωγής του ελαιολάδου παράγεται από ?μη κατά κύριο επάγγελμα αγρότες? με συνέπεια την ερήμωση της υπαίθρου και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον.

Εάν η χώρα μας έχει ως στόχο την παραγωγή και την αγροτική ανάπτυξη, τότε η έννοια «κατά κύριο επάγγελμα αγρότης» δεν έχει να προσφέρει τίποτα, τόσο στον αγροτικό τομέα όσο και στους παραγωγούς. 

Η ανάγκη πλέον όλων των κλάδων της οικονομίας και ιδιαίτερα του γεωργικού είναι να δημιουργηθούν συνθήκες και όροι παραγωγής στα πλαίσια ενός ευρύτερου εθνικού, χωροταξικού και κλαδικού σχεδιασμού.

Εδώ λοιπόν αρχίζει να σοβαρεύει το πράγμα και πρέπει πλέον «να το δούμε αλλιώς» αυτό το θέμα, δηλαδή την έννοια του κατά κύριο επάγγελμα αγρότη.

Τα πράγματα σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ απλά και εκείνο που χρειάζεται είναι να επιβληθεί και στον αγρότη «άδεια ασκήσεως επαγγέλματος» όπως πρέπει να έχει πλέον άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ο υδραυλικός, ο περιπτεράς, ο κάθε ένας δηλαδή που ασκεί ένα επάγγελμα στη χώρα μας.

Αυτό συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και αυτό πρέπει να γίνει και εδώ.

Πριν προχωρήσουμε, να διευκρινίσουμε ότι την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος μπορεί να την αποκτήσει κάποιος εάν παρακολουθήσει ένα κύκλο μαθημάτων από εγκεκριμένα Κέντρα Κατάρτισης.

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το τι πρέπει να διδαχθεί ο ενδιαφερόμενος ούτε πόσο διάστημα πρέπει να κρατήσει αυτός ο κύκλος της εκπαίδευσης. Απλά, θα υπενθυμίσουμε ότι ως Δημόσια Κέντρα Κατάρτισης μπορεί να είναι ο Οργανισμός ΔΗΜΗΤΡΑ, ο οποίος διαθέτει σοβαρή υλικοτεχνική υποδομή και ανθρώπινο δυναμικό, ενώ ενεργό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν και τα διάφορα ΤΕΙ που βρίσκονται διασκορπισμένα σε όλη τη χώρα.

Στην κατεύθυνση αυτή σημαντικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν Γεωργικές Σχολές που θα λειτουργούν με την ευθύνη συνεταιριστικών και παραγωγικών σχημάτων.

Τα οφέλη από την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του παραγωγού είναι πολλά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι έτσι θα αποκτήσουμε σε σύντομο διάστημα καλά εκπαιδευμένους αγρότες, οι οποίοι θα μπαίνουν στο επάγγελμα με αγάπη και από επιλογή, ενώ παράλληλα το σύστημα αυτό θα απορρίπτει τους ευκαιριακούς αγρότες. Μέσω των Κέντρων Κατάρτισης θα μπορεί επίσης να εφαρμόζεται εύκολα η εκάστοτε εθνική αγροτική παραγωγή και έννοιες όπως συνεργασία, συνεταιριστική ιδέα, καινοτομία, εξωστρέφεια, έρευνα, φιλικές δράσεις προς το περιβάλλον και άλλα πολλά, θα γίνουν εύκολα κτήμα των νέων παραγωγών και προπάντων θα τα μάθουν όλα αυτά σωστά.

Εννοείται ότι ο συμβουλευτικός ρόλος των Υπηρεσιών του Υπουργείου Γεωργίας καθώς και των τοπικών Ερευνητικών Κέντρων που πρέπει να δημιουργηθούν είναι σημαντικός.

Ακόμα, με την «άδεια ασκήσεως επαγγέλματος παραγωγού τροφίμων» ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο ο σχεδιασμός του αγροδιατροφικού μοντέλου που υπάρχει ανάγκη να αναπτύξει η χώρα μας.

Με όσο αναπτύξαμε παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όσον αφορά στη φορολόγηση των αγροτών, η πολιτεία πρέπει να κατανοήσει ότι πρέπει να φορολογεί το εισόδημα και όχι το επάγγελμα. Δηλαδή υπάρχει «αγροτικό εισόδημα» το οποίο φορολογείται ή δέχεται φοροαπαλλαγές και δεν εξετάζεται η ιδιότητα αυτού που το έχει παράγει.

Κατά συνέπεια, η έννοια του κατά κύριο επάγγελμα αγρότη είναι μια ξεπερασμένη έννοια, η οποία δεν προσφέρει τίποτα – τόσο στην ανάπτυξη του αγροτικού τομέα όσο και στη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των παραγωγών.