Οδική ανασφάλεια

Θυμάμαι πόσο πολύ επέμενε κάποτε ο πατέρας μου να μάθω να οδηγώ. Εύκολη και αυτόνομη μετακίνηση μου έλεγε και απόδειξη απογαλακτισμού. Κάπως ανάλογα έπραξα και εγώ με τα παιδιά μου. Κάπως έτσι πράττουν πολλοί γονείς. Παρόλα αυτά δεν μειώνεται το άγχος μας σε οποιαδήποτε μετακίνηση των παιδιών για ψυχαγωγία ή εργασία. Καρδιοχτύπι, τηλέφωνα και ξενύχτι μέχρι να βεβαιωθούμε ότι επέστρεψαν και είναι καλά.

Το μπαράζ δραματικών τροχαίων τραυματισμών αλλά και θανάτων στην Κρήτη, ξεπερνάει φέτος κάθε λογική. Μας θυμίζει το 2019. Επόμενο είναι να κορυφώνεται η αγωνία της τοπικής κοινωνίας.

Σαρανταένα τα θύματα στους κρητικούς δρόμους από την αρχή της χρονιάς, τα δεκαοκτώ στον τόπο μας. Τα Χανιά για άλλη μια φορά θλιβεροί πρωταγωνιστές. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι δημοσιογραφικοί ιστότοποι κατακλύζονται από παράπονα και καταγγελίες πολιτών που εκφράζουν την δυσαρέσκεια και την απογοήτευση τους για την εφιαλτική οδική καθημερινότητα. Λίγοι είναι οι τυχεροί που δεν έχουν βιώσει τουλάχιστον ένα ατύχημα. Και ως οδηγοί και ως πεζοί βγαίνουμε πια στους δρόμους με δική μας ευθύνη. Εικόνα αταίριαστη με τα Χανιά του πολιτισμού, της καλής αισθητικής και της κοινωνικής ευαισθησίας. Μια απλή περιήγηση στη πόλη και τα περίχωρα σε ώρες αιχμής και όχι μόνο μπορεί να καταγράψει με κάμερα κινητού αμέτρητες παραβιάσεις του ΚΟΚ αλλά και ατυχήματα.

Δεν γίνεται παρά να αποδεχθούμε ως οδηγοί το μέγεθος της ευθύνης που μας αναλογεί. Ανυπομονησία, νευρικότητα, αλαζονεία, άγνοια του ΚΟΚ και παραβίασή του, αδιαφορία για κράνος και ζώνη ασφαλείας, ανωριμότητα, μέθη, κόντρες, υπερβολική ταχύτητα, απουσία τακτικού ελέγχου του οχήματος και ανύπαρκτη οδική αγωγή από την οικογένεια και το σχολείο. Φταίμε. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει τους αρμόδιους σε όλες τις βαθμίδες, από την υποχρέωσή τους να ελαχιστοποιούν τις αντικειμενικές συνθήκες πρόκλησης ατυχημάτων. Λάθος τοποθέτηση πινακίδων, σήματα αθέατα κάτω από φυλλωσιές, αδικαιολόγητη διάρκεια κόκκινων φαναριών, απουσία κόμβων (στο Ηράκλειο υπάρχουν πολλοί), ανεπαρκής φωτισμός σε δρόμους αστικούς, περιαστικούς, στα χωριά και στον ΒΟΑΚ, οδόστρωμα που δοκιμάζει την υπομονή μας και την τύχη μας, μεταλλικοί κάδοι απορριμμάτων-παγίδες σε επικίνδυνα σημεία, στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια με κολώνες της ΔΕΗ «φυτεμένες» πάνω τους, ανεπαρκείς οδικές συνθήκες για τα ΑΜΕΑ κ.α. Μακρύς ο κατάλογος επικίνδυνων κακοτεχνιών και φονικών παραλείψεων. Αντίστοιχα μακρύς ο κατάλογος των θυμάτων.

Και φυσικά η κορωνίδα του προβλήματος ο ΒΟΑΚ. Το έργο που ονειρευόμαστε δεκαετίες τώρα οι Κρητικοί. Το έργο που πολλοί μας υποσχέθηκαν ακόμη όμως δεν έχει πραγματοποιηθεί. Μένει μόνο η ελπίδα. Αλλά και εκείνη χάνεται καθημερινά στην άσφαλτο. Την θέση της παίρνει η απελπισία, η ματαίωση, η αίσθηση της αδικίας και το πένθος. Την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη Ελλάδα κοσμείται και φρουρείται από σπουδαίους δρόμους ( Αττική οδός, Ιωνία οδός, Ολυμπία οδός, Εγνατία οδός) η Κρήτη που συγκεντρώνει την μεγαλύτερη τουριστική κίνηση της χώρας και αποτελεί πόλο έλξης μεγάλων επενδύσεων χωρίς να εξαιρέσουμε την στρατηγική της σημασία η Κρήτη που στηρίζει οικονομικά και πολιτικά την Ελλάδα επαιτεί, ζητιανεύει για ασφαλή κεντρικό οδικό άξονα. Το έργο θα γίνει. Είναι επίσημο και ενυπόγραφο. Είναι ζήτημα χρόνου μας λένε. Ο χρόνος όμως στο νησί μας δεν είναι σύμμαχος στις οδικές μετακινήσεις αλλά εχθρός.

Ο Νίκος, ο Θοδωρής και ο Αλέξανδρος τα παιδιά που έφυγαν μαζί σαν φίλοι που εργάστηκαν σιμά τις τελευταίες ώρες της ζωής τους, μοιράστηκαν το άγχος και την πίεση της δουλειάς, τον χαβαλέ και τις πλάκες, ανυποψίαστοι, στο μοιραίο αυτοκίνητο, μοιράστηκαν την τελευταία τους αυγή στις 17 Αυγούστου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Από το στόμα όλων, ακούστηκε η απελπισμένη κραυγή «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ». Οφείλουμε να πιέσουμε προκειμένου να επιταχυνθεί η κατασκευή του ΒΟΑΚ. Όμως τι γίνεται μέχρι τότε; Θα αντέξουν οι Κρητικές οικογένειες και άλλες απώλειες; Θα αντέξει η τοπική κοινωνία και άλλη αναταραχή; Θα αντέξει η Ελλάδα να χάσει ακόμη περισσότερο δυναμικό, περισσότερους νέους; Ποιοι θα δημιουργήσουν, ποιοι θα εργαστούν, ποιοι θα γεννήσουν παιδιά, ποιοι θα παλέψουν για τον τόπο και το μέλλον του; Σίγουρα όχι τα νεκρά παιδιά στην άσφαλτο.

Ύψιστο θέμα είναι η πρόληψη. Μακροπρόθεσμη λύση που οφείλει να ενεργοποιήσει το Υπουργείο Παιδείας είναι η επιστροφή και η καθιέρωση του μαθήματος της οδικής αγωγής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα παιδιά αντιγράφουν συμπεριφορές και τακτικές των γονιών τους. Σεμινάρια επομένως στους γονείς σε πόλη και επαρχία για την δική τους οδική αυτοβελτίωση, συνεπώς και την σωστή καθοδήγηση των παιδιών τους. Επανέλεγχος σοβαρός και επί της ουσίας, των διπλωμάτων οδήγησης με αυστηρότητα σε όλες τις ηλικίες και κυρίως στην τρίτη ηλικία και βαριά χρηματικά πρόστιμα για τις οδικές παραβάσεις με απουσία δυνατότητας παραγραφής και αναστολής.

Βραχυπρόθεσμο και παροδικό μέτρο πρόληψης, οπωσδήποτε ευεργετικό, για πολλούς από εμάς, για κάποιους αδιάφορο ή άχρηστο, είναι η τοποθέτηση μεταλλικών κολωνακίων εν είδει του απόντος διαζώματος. Πρόκειται για μία λύση ήδη δοκιμασμένη και αποδοτική σε έναν από τους πιο επικίνδυνους δρόμους της χώρας, την εθνική οδό Πατρών-Πύργου.

=Όπως μας αναφέρουν καλοί φίλοι και μέλη του συλλόγου μας που κατοικούν στην συγκεκριμένη περιοχή, τα κολωνάκια υπήρξαν σωτήρια λύση που μείωσε θεαματικά τα τροχαία ατυχήματα από 14 σε 1 (!) και κατάργησε τις μετωπικές. Παράλληλα προχωρούν τα έργα για την κατασκευή νέας εθνικής οδού, ενώ έπαψαν να θρηνούν απώλειες. Στόχος και εδώ στην Κρήτη είναι να σταματήσει το αιματοκύλισμα στην άσφαλτο. Καλό θα ήταν λοιπόν σε αυτή την δεινή κατάσταση που βιώνουμε να μην αντιπολιτευόμαστε την ασφάλεια των παιδιών μας και την δική μας. Τα κολωνάκια στην εθνική δεν θεωρούνται συμβιβασμός ούτε υποχώρηση στην απαίτηση μας για ΒΟΑΚ. ΝΑΙ λοιπόν στα κολωνάκια! ΝΑΙ στην πρόληψη! Το χρωστάμε στα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Το χρωστάμε στα παιδιά που δικαιούνται την ζωή.

ΒΙΚΥ ΚΟΛΛΙΑ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΟΔΙΚΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ «ΜΕ ΟΔΗΓΟ την ΖΩΗ»