Η μιζέρια δε λύνει προβλήματα. Είναι Το πρόβλημα!

    Το Ελληνικό καλοκαίρι είναι εδώ. Το Κρητικό καλοκαίρι είναι εδώ. Το βλέπουμε γύρω μας, ακόμη και αν δεν είναι και τόσο υψηλές οι θερμοκρασίες για την εποχή. Το βλέπουμε στα ελαφρά ρούχα των τουριστών που,  περισσότερο ανέμελοι αυτοί, κυκλοφορούν στα σοκάκια των πόλεών μας, στις παραλίες στα καφέ και στις Ταβέρνες.

Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον το καλοκαίρι θα μας είχε επηρεάσει και θα μας άνοιγε την καρδιά, το χαμόγελο, την αισιοδοξία.

Όμως κοιτάζοντας τα πρόσωπά μας, διαπιστώνουμε ότι είναι σκυθρωπά, ότι έχουμε χάσει το γέλιο μας, είμαστε συνήθως εκνευρισμένοι, είμαστε κυριολεκτικά στην τσίτα!

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί οι Έλληνες είναι οι ποιο απαισιόδοξοι της Ευρώπης; Γιατί η πλειοψηφία πιστεύει ότι το μέλλον θα είναι χειρότερο από το παρόν; Γιατί τελικά είμαστε τόσο μίζεροι;

Μια πρώτη προσέγγιση, εύκολη, είναι η φράση, «μα  φταίει η κρίση..», όμως το σωστότερο θα ήταν φταίει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την κρίση. Ο τρόπος που ως πρόσωπα, ως πολίτες, ως χαρακτήρες, αντιμετωπίζουμε την κρίση, την όποια κρίση!

Στο παρελθόν οι Έλληνες έχουν περάσει πολύ χειρότερες κρίσεις. Πήγαν πανηγυρίζοντας στον πόλεμο του 40. Αντιμετώπισαν κατοχή και πείνα, χτυπήθηκαν από έναν αιματοβαμμένο εμφύλιο, πάλεψαν με τη φτώχεια τα μεταπολεμικά χρόνια, με τη μετανάστευση και τον ξεριζωμό. Όμως αν ανατρέξουμε στην τέχνη αλλά και στις εφημερίδες της εποχής, θα δούμε ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες εποχές, οι Έλληνες είχαν χιούμορ, χαμογελούσαν. Διασκέδαζαν απλά, αλλά διασκέδαζαν.  

Σήμερα καμιά φορά μπορεί να «σπάμε πλάκα», αλλά γενικά κινούμαστε στη σφαίρα της μιζέριας, της μεμψιμοιρίας, της γκρίνιας. Λες και είμαστε παραδομένοι στη μοίρα μας.

Δεν εγκαταλείπουμε εύκολα τον καναπέ μας, προτιμούμε να είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας σε μια ανεξήγητη αδράνεια, προσδοκώντας άραγε ποιος ξέρει τι και περιμένοντας γενικώς κάτι, συνήθως από κάποιους άλλους. Είναι γεγονός, ότι η διαφορά των επιτυχημένων ανθρώπων από τους μη επιτυχημένους είναι ότι οι τελευταίοι, συνήθως περιμένουν κάτι χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι τι. Η κατάσταση αυτή προφανώς δεν οδηγεί ούτε στην καλυτέρευση των συνθηκών ζωής, αλλά ούτε και στην υπέρβαση οποιασδήποτε κρίσης.

Χρειάζεται δράση και αισιοδοξία ή αισιοδοξία και δράση, προκειμένου,  πιστεύοντας στον εαυτό μας, όχι μόνο να επαναφέρουμε το χαμόγελο στα χείλη μας αλλά να καλυτερέψουμε συνολικά τη ζωή μας.

Ας μην περιμένουμε από κανέναν. Να χαιρόμαστε τη ζωή μας στη βάση ότι παλεύουμε γι αυτήν και διεκδικούμε με πράξεις δημιουργικές το καλύτερο. Όχι μόνο στηλιτεύουμε τα άσχημα, αλλά προτείνουμε, κάνουμε δράσεις για την καλυτέρευσή τους. Δεν αρμόζει σε ανθρώπους που ανήκουν –ακόμη- στην ομάδα των αναπτυγμένων κοινωνιών, να αφεθούν να κατρακυλήσουν. Δεν θα μας το συγχωρήσει ούτε η ιστορία ούτε οι επόμενες γενιές. Ας δούμε λοιπόν κατάματα τα προβλήματα, ας κοιταχτούμε καλά στον καθρέπτη και ας δράσουμε υπέρ της ομορφιάς της ζωής, της ζωής μας!