Λέμε και καμιά κουβέντα να περνά η ώρα…

     Έχει περάσει ο πρώτος μήνας του έτους με μια –πολύ σύντομη- προεκλογική περίοδο και κοντεύει να περάσει και ο δεύτερος μήνας με τις πρώτες ημέρες της Κυβέρνησης που προέκυψε.

      Μέχρι σήμερα, έχουν ειπωθεί πολλά, σχεδόν τα πάντα. Έχει έλθει η Ελπίδα, έχει επιστρέψει η αξιοπρέπεια, έχει αλλάξει η χώρα, γίνονται διαδηλώσεις υποστήριξης της Κυβέρνησης –και όχι ενάντια στην Κυβέρνηση όπως ξέραμε μέχρι τώρα- οι περισσότεροι νιώθουμε ότι κάτι θετικό γίνεται,  νιώθουμε ελπίδα και προσμένουμε με αισιοδοξία το μέλλον.
Επιπλέον όσοι χρωστούσαν έμαθαν ότι θα πληρώσουν με πολλές- πολλές δόσεις και με κουρεμένα πρόστιμα και αρκετοί πιστεύουν ακόμη ότι τελικά ίσως να μην πληρώσουν τίποτα. Από την άλλη πλευρά οι ίδιοι που καλούσαν πριν 2 χρόνια τον κόσμο να μην πληρώσει, οι ίδιοι τον καλούν τώρα να πληρώσει από πατριωτικό καθήκον, αλλά ανταμείβουν με εκπτώσεις αυτούς που δεν είχαν πληρώσει.

      Ταυτόχρονα, έχουμε τη δύναμη να πηγαίνουμε σε κορυφαίες ομάδες διαπραγμάτευσης και να γινόμαστε πρώτη είδηση, όχι για την ουσία εκείνων που λέμε, αλλά για το ντύσιμο, το στήσιμο, τη χειραψία, την ευγένεια ή την αγένεια, έστω και για τη ..διάλεξη που τους κάνουμε…

     Έτσι μέσα στην χαρά της ελπίδας που ζούμε, είναι εντελώς- μα εντελώς όμως- λεπτομερειακό το γεγονός ότι η αριστεία χαρακτηρίζεται από τον πιο αρμόδιο υπουργό, εκείνον της παιδείας, ως ρετσινιά…είναι επίσης εντελώς λεπτομερειακό το γεγονός, ότι προτάθηκε για ΠτΔ, ο πολιτικός εκείνος που αν μη τι άλλο, συμμετείχε ως ο στυλοβάτης της Κυβέρνησης που κατασπατάλησε το δημόσιο πλούτο (προσλήψεις, δομημένα, Βατοπέδι, Πυρκαγιές 2007, Δεκέμβρης 2008, Ελλείμματα κλπ) και μας έφερε εκόντες, άκοντες στο μνημόνιο…ο κύριος συμβολισμός αυτής της κίνησης είναι τελικά ότι δεν έχουμε καταλάβει ή καλύτερα δεν θέλουμε να καταλάβουμε τις πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας μας.
Είναι προφανές ότι και με την επιλογή αυτή η αριστεία αντιμετωπίζεται ως…μειονέκτημα.

   Μέσα στην εθνική ανάταση επίσης που ζούμε, εύκολα δικαιολογούμε τις αλλαγές που συντελούνται –και ευτυχώς- στις απόψεις των κυβερνώντων από εκείνες των ίδιων ως αντιπολιτευομένων. Να μη μιλήσουμε για τα εθνικοπατριωτικά μας συναισθήματα που ενισχυμένα μας δίνουν τόση αυτοπεποίθηση που θα μπορούσαμε να γίνουμε και Κούγκι, ίσως και Αρκάδι…αν δεν καταλήξουμε βέβαια στο Ζάλογγο…

    Σε περιόδους παρακμής, δοκιμάζεται το κριτικό αισθητήριο του λαού. Δεν είναι σίγουρο αν η παρακμή της κριτικής σκέψης του λαού φέρνει τη γενικότερη παρακμή, ή αν η γενικότερη παρακμή αποδυναμώνει και τα κριτήρια του λαού με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις…
    Όμως τα λόγια, οι καλές προθέσεις, οι εύκολες και απλοϊκές τοποθετήσεις, μας βολεύουν και μας δείχνουν εύκολους αλλά ανύπαρκτους δρόμους.

   Στην πραγματικότητα μας αφήνουν στο τέλμα της αδυναμίας κατανόησης των πραγμάτων.
   Ο λαός μας έχει νιώσει πολλές φορές στην ιστορία να διαψεύδονται οι ελπίδες του και δυστυχώς τα όμορφα λόγια, τα ευχάριστα, τα ανώδυνα, καλλιεργούν ελπίδες. Όμως η πραγματικότητα διαμορφώνεται από τα γεγονότα και από τις πράξεις που σε τοποθετούν σ αυτά…Αυτή η διαφορά, η διαφορά λόγων και έργων, η διαφορά αντίληψης και πραγματικότητας είναι που τελικά κάνει πάντα την πραγματικότητα να φαίνεται σκληρή.