Κρητικοί “σπάνε” τα…σύνορα έτοιμοι να προσφέρουν την βοήθειά τους

«Σ? αυτο? τον κο?σμο, που ολοε?να στενευ?ει, ο καθε?νας μας χρεια?ζεται ο?λους τους α?λλους. Πρε?πει ν? αναζητη?σουμε τον α?νθρωπο ο?που και να βρι?σκεται»

Γιώργος Σεφέρης, ποιητής, Νόμπελ 1963

?και κάποιοι τον αναζήτησαν. Εκεί, στα ελληνικά νησιά, τη δική μας πατρίδα και τον προορισμό των ανέμελων διακοπών μας. Εκεί όπου αυτή τη στιγμή και κάθε λεπτό της ημέρας καταφθάνουν, εάν είναι αρκετά «τυχεροί», όλοι εκείνοι που αναγκάστηκαν να αναζητούν απάγκιο την πιο σκοτεινή ώρα της ζωής τους. Και τι πιο όμορφο και μεγάλο από το είναι κάποιος εκεί για να τους περιμένει. Χωρίς να τους γνωρίζει?Φτάνει που είναι εκεί και είναι έτοιμος να προσφέρει ό,τι μπορεί.

Ένα τέτοιο νησί είναι και η Κως. Και μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων είναι τα μέλη της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα- που δραστηριοποιείται στο νησί ήδη εδώ και ένα χρόνο. Και τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων παρουσιάζει η HuffPpost Greece. Tου Βαγγέλη που πρέπει να συντονίσει όλες τις ενέργειες της ομάδας, του Στέφανου και του Φαργάντ που ως διερμηνείς είναι η «φωνή» των προσφύγων, της Μαρίνας της ψυχολόγου που προσπαθεί να επουλώσει πληγές, της Αναστασίας και τουΛυκούργου που ως ιατροί είναι η καρδιά της ομάδας αλλά και της Δώρας της προαγωγού υγείας που ειδικεύεται στη διαχείριση ιατρικών κρίσεων.

Όλοι έχουν να διηγηθούν κάτι διαφορετικό αλλά η αφετηρία και το κίνητρο είναι κοινά. Η θέληση για προσφορά στον συνάνθρωπο. Έναν συνάνθρωπο που δοκιμάζεται και στη θέση του οποίου, όπως μας είπαν, πραγματικά θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι μας κάποια στιγμή.

Η Μαρίνα που πασχίζει να επουλώσει τραύματα ψυχής

Έμπειρη πλέον στις αποστολές και η 30χρονη Μαρίνα Σπυρiδάκη. Η ψυχολόγος της ομάδας, η οποία βρίσκεται στην Κω από τα τέλη Μαϊου, η οποία έχει δουλέψει και στο παρελθόν με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών στον Έβρο και στην παρέμβαση της οργάνωσης για ευάλωτους πληθυσμούς στο Κέντρο της Αθήνας.

Η πρώτη της δουλειά, κάθε μέρα είναι να γυρίζει μαζί με τον διερμηνέα στα μέρη που μένουν πρόσφυγες, να τους εξηγεί ποια είναι και πως μπορεί να του βοηθήσει. Και «συνήθως, όταν κάποιος θέλει να μιλήσει, έρχεται και με βρίσκει μετά, όταν είναι μόνος του, μακριά από τους δικούς του».

Όπως εξηγεί, οι πρόσφυγες φέρουν πολλά ψυχικά τραύματα. Από τον πόλεμο, τη απώλεια, το άγχος για την επιβίωση και την αναζήτηση ενός ασφαλούς τόπου και φυσικά το ίδιο το ταξίδι προς την Ευρώπη, και το θαλάσσιο πέρασμα. «Έχω δει παιδιά που έπεσαν στη θάλασσα και από τότε δεν πλησιάζουν καν στο νερό» ενώ άλλοι ξεσπούν σε κλάματα. Χωρίς να έχουν τη δύναμη να σταματήσουν ενώ αρκετοί ξαγρυπνούν φοβούμενοι για την ασφάλεια της οικογένειάς τους. Όπως ένας πατέρας που θυμάται η ψυχολόγος της ομάδας που τα βράδια έμενε ξύπνιος καθώς οι δικοί του κοιμούνταν στο δρόμο, σε ένα σκοτεινό σημείο και ο ίδιος ήταν διαρκώς ανήσυχος. «Αυτού του είδους βέβαια τα προβλήματα θα μπορούσαν να μην υπάρχουν αν υπήρχαν οργανωμένοι χώροι φιλοξενίας γι? αυτούς τους ανθρώπους».

Η Μαρίνα έχει πολλές ακόμη ιστορίες να διηγηθεί. Όπως αυτή μιας μητέρας που είχε χάσει το ένα από τα παιδιά της. Μόλις 22 μηνών. «Μαζί της είχε διασωθεί ο άντρας της και η μεγαλύτερη κόρη της. Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν έδινε πολλή σημασία στο παιδί που είχε διασωθεί. Μια στιγμή όμως το κοριτσάκι της πήγε κοντά της με βρεγμένο πρόσωπο κι ένα μαντίλι στο χέρι και η μητέρα άρχισε να το σκουπίζει και να το φροντίζει».

Άλλοι διασωθέντες πάλι φαντάζουν τόσο δυνατοί αλλά αρκεί μια στιγμή για να λυγίσουν. Ένας πατέρας που όλες τις μέρες ήταν βράχος και φρόντιζε τα παιδιά του ξέσπασε σε κλάματα μόνο όταν ο γιος τους άρχισε να ζητάει τη μαμά του».

Τώρα η Μαρίνα, κάθε φορά που ακούει τη μπουρού του πλοίου σκέφτεται το ίδιο πράγμα. «Τα πρόσωπα των ανθρώπων που γνώρισα. Ξέρω πως φεύγουν και τους εύχομαι νοητά καλή τύχη».

Ο Λυκούργος που ετοιμάζεται να πάει μετανάστης στη Γερμανία

Ο 37χρονος Λυκούργος Αλεξάκης είναι επίσης μια ξεχωριστή περίπτωση στην ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα καθώς σύντομα θα βρεθεί και αυτός σε μια ξένη χώρα όπου θα προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή του. Βέβαια υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Η γυναίκα του ήδη εργάζεται στη Γερμανία, για την οποία ετοιμάζεται να αναχωρήσει και ο ίδιος προκειμένου να εργαστεί ως ιατρός παθολόγος που είναι και η ειδικότητά του. Πριν φύγει όμως από τη Ελλάδα αποφάσισε να μετάσχει σε μια ακόμη αποστολή, αφού και το 2009 είχε βρεθεί στην Πάτρα -προς παροχή βοήθειας σε μετανάστες χωρίς έγγραφα- αλλά και σε μια ακόμη στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία σε επείγουσα παρέμβαση κατά του παιδικού υποσιτισμού.

Η πρώτη του εμπειρία με την Οργάνωση τον έπεισε να το επαναλάβει καθώς αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση, όπως λέει, όταν βλέπει πως η δουλειά του έχει άμεσο αποτέλεσμα και μάλιστα υπό δύσκολες συνθήκες, «σε μέρη που δεν πάει κανείς άλλος».

«Βλέπουμε ασθένειες όπως αυτές που συναντάμε και στον ελληνικό πληθυσμό. Λοιμώξεις του αναπνευστικού, δερματολογικά προβλήματα και τραυματισμοί. Ασθένειες δηλαδή που έχουν να κάνουν με το ταξίδι και με τις συνθήκες διαβίωσης. Βλέπουμε όμως και αρκετούς χρόνια πάσχοντες με διαβήτη, υπέρταση κλπ. Φανταστείτε λοιπόν έναν διαβητικό που μένει στο πάρκο στην Κω. Πρακτικά είναι άστεγος, μπορεί να έχει χάσει τα φάρμακά του στη θάλασσα ή ακόμα και αν τα έχει μαζί του δεν έχει τα μέσα να τα συντηρήσει σε ψύξη ενώ ταυτόχρονα δεν έχει πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα και παρακολούθηση. Αυτός ο άνθρωπος τι μπορεί να κάνει;».

Πιο πολύ όμως θυμάται «έναν Σύρο γύρω στα 60 χρόνια που δούλευε για χρόνια στο Ντουμπάι. Είχε αποκτήσει χρήματα και γύρισε πίσω στην πατρίδα του για να φτιάξει ένα όμορφο σπίτι και να ξεκουραστεί. Και πάνω που τα έφτιαξε όλα, ήρθε ο πόλεμος και κατέστρεψε τους κόπους μιας ζωής. Αναγκάστηκε να γίνει πρόσφυγας στην Ευρώπη. Ήταν όμως τόσο αξιοπρεπής…».

Αρκετές φορές συμμετέχει και στην κινητή ιατρική ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που χρησιμοποιεί ένα μικρός σκάφος για να καλύψει τις ανάγκες σε μικρότερα νησιά των Δωδεκανήσων, όπως η Λέρος, η Κάλυμνος και η Σύμη. Έτσι έτυχε να βρεθεί και σε περιστατικά διάσωσης.

«Δεν θα ξεχάσω όταν είδαμε μία βάρκα διαλυμένη στα απόκρημνα βράχια της Ψερίμου και λίγο πιο πάνω, ανθρώπους να προσπαθούν να ανέβουν τον απότομο γκρεμό. Ανάμεσά τους μια ηλικιωμένη γυναίκα γύρω στα 60 με 70 που δυσκολευόταν πολύ. Ακόμα κι εμείς δυσκολευόμασταν να προσεγγίσουμε και αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε περίπου 10 μέτρα από την ακτή. Αμέσως βούτηξε ο ναυαγοσώστης της ομάδας με σωσίβιο και σκοινί και τραβούσε έναν έναν στο σκάφος. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και διασώθηκαν όλοι οι άνθρωποι. Φανταστείτε όμως πως ένας εκ των διασωθέντων έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και πήγε αμέσως στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση».

Τελικά, όπως μας λέει «Όταν βλέπω τους Σύρους, μεταξύ των οποίων και αρκετούς γιατρούς, είναι σαν να βλέπω την οικογένειά μου. Ξαφνικά έγινε κάτι, κι έγιναν πρόσφυγες. Τελικά, δεν είναι κάτι τόσο μακρινό».

Περισσότερα στο huffingtonpost.gr