Κι αν φτιάχναμε ένα εθνικό μνημόνιο;

Έχω την εντύπωση ότι ο καυγάς στη λεγόμενη Κεντροαριστερά και συγκεκριμένα ανάμεσα στο Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, αποτυπώνει ακριβώς την αδυναμία του ευρύτερου ενδιάμεσου αυτού χώρου, να συγχρονίσει τα βήματά του και να γίνει πραγματικά ένας ενιαίος, μεταρρυθμιστικός και προοδευτικός, πολιτικός πόλος.

Το ποτάμι προσπαθεί να είναι όσο περισσότερο αρεστό γίνεται, με εκθέσεις όμορφων  ιδεών και πρόσωπα εκτός εξουσίας ή για την ακρίβεια εκτός προσκηνίου εξουσίας. Η ΔΗΜΑΡ  με "σωσίβιους" ψιθύρους προς το ΣΥΡΙΖΑ, πελαγοδρομεί στο πέλαγος της ανυποληψίας  και το ΠΑΣΟΚ… τι κάνει το ΠΑΣΟΚ; Ανάμεσα σε απολογητικά αναμασήματα για τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση, τα οποία μπορεί να είναι λογικά, μήπως πρέπει να ασχοληθεί με το  μέλλον;

Γιατί νομίζω το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση μιας πρότασης για το μέλλον, η οποία  έξω από τη μικροπολιτική καθημερινότητα, θα διαμορφώνει το πλαίσιο της  ουσιαστικής πολιτικής. Δεν μπορεί όλα τα προβλήματα της χώρας να συνοψίζονται στο «Να βγούμε από το μνημόνιο και όλα καλά»

Είναι λοιπόν ανάγκη στο πλαίσιο του διαλόγου για το ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης, στην οποία βεβαίως χωρούν Ελιές, ποτάμια, κινήσεις, συμμαχίες, ακόμη και μεγάλα τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι από τη ΝΔ και όλοι οι λογικά σκεπτόμενοι προοδευτικοί δημοκράτες, να διαμορφωθεί μια συμπαγής πρόταση και όχι απλά «ένα πλαίσιο διαλόγου», η οποία θα λειτουργήσει ως προσκλητήριο των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας και πάνω στην πρόταση αυτή να δουλέψουμε.

Τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτή η πρόταση;  Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά.

1. Άλλο Κυβέρνηση, άλλο κόμμα. Είναι άλλο η καθημερινή πολιτική αντιμετώπισης των κάθε λογής προβλημάτων που αναφύονται και άλλο η ανάγκη διαμόρφωσης μιας ουσιαστικής, μεταρρυθμιστικής ατζέντας θέσεων ξεκάθαρης, αποενοχοποιημένης και αυτονόητα λογικής. Η ατζέντα αυτή θα μεταρρυθμίζει στον πυρήνα τους, τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, ώστε αυτό να γίνει αποτελεσματικότερο εργαλείο επίλυσης προβλημάτων. Πολιτική δεν είναι απλά  ο καθορισμός των δόσεων των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Η ουσιαστική πολιτική για το μέλλον αυτού του τόπου και των παιδιών μας πρέπει να ξεκινά από τη συνταγματική αναθεώρηση και να  οδηγεί στην ουσιαστική μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. (Αναλογικότερος εκλογικός νόμος, δύο θητείες σε κάθε είδους αιρετό αξίωμα, από βουλευτή μέχρι δήμαρχο, σπάσιμο μεγάλων εκλογικών περιφερειών, διπλή ψήφος και άλλα που θα μπορούσαν να ταράξουν τα νερά στο λιμνάζον τοπίο του πολιτικού συστήματος).
2. Να καταλήξουμε επιτέλους στο παραγωγικό μοντέλο που θέλουμε και να το επιδιώξουμε με όλους τους τρόπους. Η ανάπτυξη πρέπει να αποτελεί συνισταμένη στο τρίπτυχο Παιδεία-Επιτελικό και αποτελεσματικό κράτος- Επιχειρηματικότητα.  Πως θα γίνει η διασύνδεση της παιδείας με την παραγωγή; Πως θα τελειώσουμε τη γραφειοκρατία; Πως θα αναπτύξουμε γνήσια επιχειρηματική κουλτούρα;
3. Διαμόρφωση ουσιαστικών συνθηκών κοινωνικής και βέβαια φορολογικής δικαιοσύνης. Χρειάζονται δύο προαπαιτούμενα. Η πολιτική βούληση για να γίνει αυτό και η πραγματική συγκρότηση εργαλείων-μηχανισμών για να ασκηθεί αυτή η πολιτική. Πως θα γίνουν αυτά; Με αξιολόγηση δομών και προσώπων, με αποτελεσματικό έλεγχο, με καμπάνια για τη δημιουργία φορολογικής συνείδησης στους  πολίτες, με φορολογικά κίνητρα, με ρεαλιστικούς φορολογικούς συντελεστές και σε μακροπρόθεσμη βάση.
4. Διαμόρφωση νέας εθνικής στρατηγικής στο πλαίσιο της Ε.Ε., αλλά και λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των γεωστρατηγικών αλλαγών που συμβαίνουν και κυρίως, με ικανότητες προσαρμογής στην ταχύτητα των εξελίξεων όπως αυτές διαδραματίζονται.  

Όλοι κατανοούμε ότι το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει οδηγήσει σε εντελώς λάθος δρόμους το πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα. Το ίδιο και η έξοδος από το μνημόνιο με οποιοδήποτε κόστος. Ούτε αυτό είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι ένα πραγματικό εθνικό μνημόνιο, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με βάση το οποίο κράτος και κοινωνία θα πορευτούν τις επόμενες δεκαετίες. Πέρα από διχασμούς, λαϊκισμούς, κρατικισμούς, νεοφιλελευθερισμούς και ουτοπίες. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό.