Η Ευρωπαϊκή τρομοκρατία

        Με δέος  παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες τις τρομοκρατικές ενέργειες στη Γαλλία. Ένας πολύ μικρός αριθμός φανατικών, κατάφερε να σκορπίσει το θάνατο και τον τρόμο.

   Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν γενικευμένα τον κίνδυνο  από τους ισλαμιστές και δημιουργείται έτσι ένας γενικευμένος φόβος όχι μόνο απέναντι στους μουσουλμάνους γενικά, αλλά απέναντι σε κάθε διαφορετική κοινωνική ομάδα.
    Έχοντας υπόψη την ιστορία της Ευρωπαϊκής τρομοκρατίας θα δούμε ότι αρκετές φορές,  σε διάφορες περιόδους, εξτρεμιστές πάσης φύσεως,  έχουν αιματοκυλήσει τις κοινωνίες σε διάφορες χώρες.
     Κυριότερες ήταν η βομβιστική επίθεση ακροδεξιών στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, το 1981 με πάνω από 80 νεκρούς,
οι βομβιστικές επιθέσεις από την Αλ Κάιντα, σε τρένα και σιδηροδρομικούς σταθμούς την 11^η Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη στην Ισπανία, με 191 νεκρούς , η οποία ήταν και η πιο αιματηρή,
η επίθεση την 7^η Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο σε σταθμούς μετρό και λεωφορεία με 60 περίπου νεκρούς επίσης από την Αλ Κάιντα,
οι διπλές επιθέσεις  από τον ακροδεξιό Μπρέιβικ στη Νορβηγία το 2011, με  συνολικά 77 νεκρούς και βέβαια η πρόσφατη επίθεση στο Γαλλικό περιοδικό.
     Όμως εν τω μεταξύ, είναι εκατοντάδες οι, λιγότερο αιματηρές, τρομοκρατικές επιθέσεις που καταγράφονται κάθε χρόνο στην Ευρώπη και οι οποίες προέρχονται από τους αυτονομιστές της ΕΤΑ (Ισπανία) τους αυτονομιστές της Κορσικής (FLCN) (περίπου το 50% των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη κάθε χρόνο προέρχονται από αυτά τα δύο αυτονομιστικά κινήματα) και από διάφορες ακροδεξιές ή ακροαριστερές οργανώσεις.
    Όλα αυτά σημαίνουν ότι η τρομοκρατία στην Ευρώπη είναι παρούσα και προέρχεται από τον πάσης φύσεως εξτρεμισμό.
    Είναι γεγονός ότι η απειλή από τους φανατικούς ισλαμιστές είναι περισσότερο εμφανής. Είναι αιματηρή, προέρχεται από μια ομάδα μειονοτική σε σχέση με την ευρωπαϊκή πλειοψηφία και ως εκ τούτου φαντάζει περισσότερο επικίνδυνη γιατί φαίνεται  περισσότερο «ξένη», όμως εκείνο που τελικά  ισχύει, είναι ότι όλες οι μορφές τρομοκρατίας «παράγονται» εσωτερικά της Ευρώπης.
    Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται σε βάρος μεγάλων τμημάτων των μεταναστών δεύτερης ή τρίτης γενιάς, η αντιπαράθεση που δημιουργείται από τις συγκρουσιακές αντιδράσεις των ακροδεξιών, σε συνδυασμό με το φανατισμό που δημιουργούν διάφοροι ιμάμηδες υποσχόμενοι την καλύτερη μετά θάνατον ζωή, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα.
   Ένα μίγμα το οποίο η Ευρώπη πρέπει με συγκεκριμένες  πολιτικές να σπάσει. Δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως δεν έχει άλλη επιλογή.

    Η αντιπαράθεση μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας που επιχειρείται από κάθε μορφής ακραίο ιδεολογικό χώρο δεν πρέπει να γίνει το νέο διακύβευμα της Ευρώπης. Η Ελευθερία και η Δημοκρατία πρέπει να στηριχθούν, χωρίς βέβαια αφέλειες αλλά και χωρίς ηττοπαθείς κατευνασμούς. Όσο η Ευρώπη πρέπει να διατηρήσει τη δημοκρατία και την ελευθερία της, άλλο τόσο πρέπει να επιδείξει τόλμη, σοβαρότητα, σύνεση και συναίνεση στις πολιτικές πρόληψης των  απειλών που δέχεται.