Χρειάζονται κι άλλοι Φορτσάκηδες….

      Η ανάδειξη ενός ανθρώπου στα ανώτατα αξιώματα του τομέα του, εμπεριέχει τη θεμιτή φιλοδοξία του να αναγνωριστεί η δουλειά του, η οντότητά του, η αποδοχή του από εκείνους που είναι αρμόδιοι να τον κρίνουν.
Όμως μια τέτοια θέση δεν έχει μόνο γόητρο και τιμές έχει προφανώς και ευθύνη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τη θέση του Πρύτανη ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος και μάλιστα του πρώτου ιδρύματος της χώρας.
      Ο πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής Κος Φορτσάκης, εκτός από τις τιμές και το γόητρο της θέσης του, ανέλαβε και την ευθύνη της. Ποια όμως είναι η μεγαλύτερη ευθύνη ενός Πρύτανη; Μα να λειτουργεί απρόσκοπτα το πανεπιστήμιό του. Να μπορεί να γίνεται η διδασκαλία και η έρευνα χωρίς παρεμπόδιση, χωρίς απειλή ή χρήση βίας, χωρίς εκβιασμούς.
       Η φύλαξη των πανεπιστημίων στο σύνολο του πολιτισμένου κόσμου είναι αυτονόητη. Στα μεγάλα campus των αμερικάνικων πανεπιστημίων, λειτουργούν ειδικά αστυνομικά τμήματα εντός αυτών. Στα πανεπιστήμια της μεγάλης Βρετανίας και σε πολλές άλλες χώρες, η είσοδος γίνεται με ηλεκτρονικές κάρτες.
     Στην Ελλάδα, η έννοια του ασύλου όπως και τόσες άλλες έννοιες στη χώρα μας, στρεβλώθηκε, διασύρθηκε, ποδοπατήθηκε, εκβιάστηκε, όχι από την κρατική αυθαιρεσία- τα όργανα του κράτους ούτε κατά διάνοια δεν επηρέασαν, μάλλον δεν σκέφτηκαν καν να επηρεάσουν με οποιοδήποτε τρόπο την πανεπιστημιακή διδασκαλία και έρευνα- αλλά από τις μεμονωμένες, μειοψηφικές αλλά σκληρά οργανωμένες «παρατάξεις», συγκεκριμένου  συνήθως χώρου, οι οποίες διαμόρφωναν την καθημερινότητα των πανεπιστημίων.
       Μέχρι τώρα οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι δεν μπόρεσαν να αντιτάξουν σοβαρή αντίσταση στη βία και στη φθορά του πανεπιστημίου. Ίσως γιατί αυτά είχαν δυστυχώς ευρύτερο ακροατήριο αφενός και αφετέρου γιατί για χρόνια, αν και είχαμε το δημοκρατικότερο νόμο για την ανάδειξη των οργάνων των πανεπιστημίων, η διαδικασία ήταν έρμαιο στις διαθέσεις -και στα ψηφαλάκια-των φοιτητικών παρατάξεων και των οργανωμένων μειοψηφιών.
     Μετά λοιπόν από πολλή καθυστέρηση διαπιστώσαμε πια ότι τα Ελληνικά Πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργούν έτσι. Κατανοήσαμε  ότι δεν πάει άλλο. Ας αναλογιστούμε πόσες καταστροφές έχουν γίνει τα τελευταία 30 χρόνια σε σχολές, σε κτίρια σε εργαστήρια. Ας θυμηθούμε το Χημείο το 1985, το Πολυτεχνείο το 1995 και τόσες άλλες καταστροφές οι οποίες είναι άγνωστο πόσο έχουν στοιχίσει.
     Ναι λοιπόν σε ένα ασφαλές, αυτόνομο, με ανοικτούς ορίζοντες πανεπιστήμιο το οποίο θα λειτουργεί ως η πρωτοπορία στην έρευνα, στη γνώση, στην επιστήμη, στον ανθρωπισμό και στη δημοκρατία. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο δεν θα έχει θέση καμιά μορφή βίας. Ένα πανεπιστήμιο που θα προστατεύει τον εαυτό του.
     Τέλος εκείνο ίσως που  μας θλίβει περισσότερο, είναι η παντελής έλλειψη σεβασμού μερίδας -λίγων θέλω να πιστεύω -φοιτητών προς τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Θεωρούν την αγένεια, την ύβρη, την αμετροέπεια, τη λεκτική ακόμη και σωματική βία ως τρόπους διαπραγμάτευσης και επιβολής και όλο αυτό, κάποιοι το βαφτίζουν αγωνιστικότητα!  Να πως βρεθήκαμε με στρατιές αμόρφωτους, αλαζόνες και αγενείς πτυχιούχους…Βρέθηκε λοιπόν ο Φορτσάκης, και ελπίζω στο μέλλον να βρεθούν και άλλοι Φορτσάκηδες…