BINTEO! Οι Νέοι κατάκτησαν την Ευρώπη με τον ελληνικό τρόπο και η Ανδρών τους περιμένει

Η μεγάλη του γένους σχολή

Ο Νίκος Παπαδογιάννης υποκλίνεται στους μεγάλους μικρούς του ελληνικού μπάσκετ και περιμένει να τους ξαναδεί πολύ σύντομα στα μπλε.

Προσπερνώ το κλισέ που θα διαβάσετε σε όλα τα μήκη και πλάτη του διαδικτύου αυτές τις ώρες και προχωρώ απ'ευθείας στο παρασύνθημα. Όχι, δεν πρόκειται να γράψω ότι «αύριο αυτά τα παιδιά θα τα φάει ο πάγκος» ούτε ότι «θα παραμείνουν αιώνια ταλέντα».

Δεν θέλω να χαλάσω το αγαπημένο αφήγημα της κοινής γνώμης με αδυσώπητες δόσεις πραγματικότητας, αλλά θα το κάνω. Εδώ δεν έχουμε τα χάλια του ποδοσφαίρου. Το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι βαρέλι δίχως πάτο.

Με μία προσεκτική ματιά στη σύνθεση της Εθνικής Ανδρών του 2017, θα δείτε ότι σχεδόν όλοι οι παίκτες της προέρχονται από τα σπλάχνα των εστεμμένων ομάδων των Νέων, των Εφήβων, των Παίδων.
 

Στις τάξεις της συνυπάρχουν τα εκλεκτότερα μέλη της γενιάς των 89-90άρηδων (Καλάθης, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Σλούκας, Μπόγρης, Παππάς, ο απών Κουφός), της αντίστοιχης των 93-94άρηδων (Γ.Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Λαρεντζάκης), ενώ ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι οι πρώτοι 96-97άρηδες που άνοιξαν την πόρτα.

Υπενθυμίζω ότι στην περυσινή Ανδρών βρήκε θέση -με βλέμμα προς το μέλλον- και ο Χαραλαμπόπουλος. Στην τρυφερή ηλικία των 19 ετών.   

Ας μη πάμε πιο πίσω, στην γενιά του Μπουρούση, του Σπανούλη, του Ζήση, του Πρίντεζη ή σε αυτή των Σχορτσανίτη, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδη, Βασιλόπουλου, Βασιλειάδη, με την πολυετή θητεία στις μικρές εθνικές ομάδες.

Είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα σπουδαία ταλέντα που «κόλλησαν» τα τελευταία χρόνια (χτυπημένοι συχνά από ατυχίες, όπως ο Χρυσικόπουλος) και ακόμα λιγότεροι οι Άνδρες που έπεσαν από τον ουρανό, δίχως να περάσουν από τη λεγόμενη παραγωγική διαδικασία.

Από πού και ως πού λοιπόν ισχυριζόμαστε ότι «χάνονται τα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ»; Πού θα έπρεπε να παίζουν δηλαδή σήμερα, αν όχι στην Εθνική Ανδρών της Ελλάδας, με τη διαρκή παρουσία στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή;

Στο ΝΒΑ; Ακόμα και εκεί, έχουμε εκπροσώπους, με πολύ πρόσφατο στο δέρμα τους το χρώμα από το μπλε της «επίσημης αγαπημένης».

Θα ήταν κόντρα στους νόμους της λογικής και της στατιστικής, να έβγαζε κάθε φουρνιά 10-12 παίκτες επιπέδου Εθνικής Ανδρών. Βλέπω στη Νέων του Ηρακλείου (χωρίς να υπολογίζονται οι απόντες) τουλάχιστον 5 παίκτες που θα μεγαλώσουν. Δεν είναι καθόλου λίγοι.

Εξίσου αταίριαστο με την πραγματικότητα του επαγγελματικού αθλητισμού ακούγεται στα αυτιά μου το αίτημα για εκβιαστικό χρόνο συμμετοχής στους πιτσιρικάδες. Για τους συλλόγους μας, κυρίαχο στοίχημα παραμένει το αποτέλεσμα.

Ποιος θα έσωζε τον Πασκουάλ ή τον Πεδουλάκη από τους βαρβάρους αν ο Παναθηναϊκός έχανε τίτλους και διακρίσεις στο όνομα της ελληνοποίησης; Με τι κουράγιο να έδινε ο Σφαιρόπουλος τα παπούτσια του Λοτζέσκι στον Τολιόπουλο; 

Πού θα έβρισκε τρύπα να κρυφτεί ο Πρίφτης, εάν ο Άρης τερμάτιζε 6ος με βασικούς τους Φλιώνη, Χρηστίδη, Δίπλαρο και Τάταρη; 

Εδώ ακόμα και ομάδες χωρίς ουσιαστικούς στόχους διστάζουν να βγάλουν στα χαρακώματα τους πιτσιρικάδες, μη τυχόν και πληγωθεί το γόητρο του συλλόγου από κάποια απρόσμενη ήττα!

Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω, ότι ο ΠΑΟΚ τείνει να γίνει -όπως και σε πολλούς άλλους τομείς του μπάσκετ- φωτεινή εξαίρεση στον δυσάρεστο κανόνα.

Εάν υπάρχουν σύλλογοι που δικαιούνται να διεκδικήσουν μερίδιο από τον αποψινό θρίαμβο των Νέων, ο βόρειος «Δικέφαλος» θα πρέπει να στηθεί πρώτος στην ουρά, για να εξαργυρώσει τη συμβολή του στην εκκωφαντική επιστροφή του Αντώνη Κόνιαρη.

Ελπίζω ότι, με τον Ηλία Παπαθεοδώρου στο τιμόνι του και με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο δυναμικό του, ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει να πορεύεται στον ίσιο δρόμο.

Το πολύ πολύ να πάθει καμιά νίλα από τον Κολοσσό και να θυμώσουν οι άδειες κερκίδες στην Πυλαία…

Έγραψα από την πρώτη στιγμή, πόσο μου άρεσε το μπάσκετ που έπαιζε η φετινή Εθνική Νέων. Εάν σε προηγούμενα τουρνουά, είδαμε σύστημα ηρωικό και ελαφρώς τυχαίο, η φετινή ομάδα κατέθεσε στο παρκέ άφθονη φαιά ουσία και ωριμότητα.

Σπανιότατα την έβλεπε κανείς να παίζει βιαστικά ή να κάνει κουτουράδες ή να παίρνει χαμηλό βαθμό στο διάβασμα του παιχνιδιού.

Μπορεί να είχε λιγότερο ταλέντο από τους Ισπανούς ή τους Μαυροβούνιους, μπορεί να της έλειπαν τα κορμιά των Λιθουανών ή των Γάλλων, αλλά έβγαλε στο γήπεδο όλα τα χαρακτηριστικά που ανέδειξαν την «ελληνική σχολή» σε λυδία λίθο όσων ομάδων παλεύουν κόντρα στα στοιχεία της φύσης.

Κακά τα ψέματα, η τακτική στην οποία ειδικεύονται οι ελληνικές ομάδες είναι ο ανταρτοπόλεμος. Δεν είμαστε Ισπανοί ούτε Λιθουανοί ούτε Σέρβοι. Όταν προσπαθήσαμε να γίνουμε, χάσαμε για τα καλά τον δρόμο μας.

Η Εθνική Νέων του 2017 άναψε ξανά το φως και έδιωξε τη σύγχυση. Αυτό το μπάσκετ ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε.

Όταν βέβαια βρέθηκε στο Ηράκλειο αντίπαλος εξίσου ικανός στο σκάκι (το Ισραήλ, του Όντεντ Κάτας και …των Μπλατ), επιστρατεύτηκαν στοιχεία που βρίσκονταν σε σχετική ύπνωση.

Πολλά από τα σημαντικότερα ελληνικά καλάθια του τελικού σημειώθηκαν σε καταστάσεις isolation ή με αυτά που συνήθως ονομάζουμε «μεγάλα σουτ». Ακόμα και ετούτα, όμως, δεν ήταν τραβηγμένα από τα μαλλιά.

Εφ'όσον έχεις στη διάθεσή σου το πληθωρικό ταλέντο του Χαραλαμπόπουλου (ο οποίος έχασε τρεις εβδομάδες προπονήσεων μέσα στον Ιούλιο, όπως και ο Λούντζης), θα του δώσεις και πρωτοβουλίες και ευκαιρίες για 1-εναντίον-1.

Όταν στο παρκέ βρίσκεται ο Κόνιαρης, ο οποίος (εκτός της εξοντωτικής του άμυνας) μέτρησε 18/27 σερί τρίποντα απέναντι σε κλειστές άμυνες, δεν φοβάσαι μήπως του ξεμείνει η μπάλα στα χέρια.

Δεν είδα πολλές ομάδες να εκμεταλλεύονται τους σέντερ τους όπως εκμεταλλεύτηκε η δική μας τους Καρρά-Χρηστίδη ούτε υπήρχαν στο τουρνούα περισσότεροι από 1-2 γκαρντ με τις αμυντικές ικανότητες του Λούντζη ούτε κυκλοφορούσαν πολλοί παίκτες που συνδύαζαν πάθος με καθαρό μυαλό όπως ο Δίπλαρος, ο Φλιώνης και ο Μουράτος.

Η ομάδα ήταν εξαιρετική, με τον ελληνικό τρόπο. Η πίεση απέναντι στους αντίπαλους περιφερειακούς αποδείχθηκε ακατανίκητο προσόν, ιδίως απέναντι στο Ισραήλ με τους πολλούς καλούς κοντούς.

Όσο η ελληνική επίθεση αγκομαχούσε (με 1/14 σουτ, 0/2 βολές και 2 λάθη στα πρώτα 7 λεπτά), η άμυνα καθησύχαζε. Στη δεύτερη περίοδο του τελικού, όταν η Εθνική μας έγινε αφεντικό, το πελαγωμένο Ισραήλ έμεινε 9:18 χωρίς καλάθι εντός παιδιάς. Σχεδόν δέκα λεπτά! 

Αυτό το μπάσκετ μου αρέσει εμένα: όχι το επιθετικό φεστιβάλ των 100 πόντων, αλλά το ρεσιτάλ άμυνας και τακτικής που προκαλεί απόλυτη ασφυξία στον αντίπαλο. Ας ψάξουν οι άλλοι τις 100άρες.

Εφ'όσον μπορέσει να βγάλει από τη φαρέτρα της τέτοιου είδους βέλος η Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ, πράγμα διόλου απίθανο με βάση το έμψυχο υλικό της, μπορεί να ολοκληρώσει με τον ιδανικό τρόπο αυτό το απολαυστικό καλοκαίρι των Εθνικών ομάδων. 

gazzeta.gr