Ας είναι ελαφρύ το χώμα…

     Όλη η Ελλάδα θρήνησε για το Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ένα νέο μετεφηβικής ηλικίας, ο οποίος ξεκίνησε γεμάτος όνειρα από το χωριό του στην προσπάθεια για την επαγγελματική του εκπαίδευση. 
      Η αναζήτησή του για περίπου 38 ημέρες, μέσα από τη δημοσιότητα που πήρε, έφερνε κάθε μέρα το πρόσωπό του στα σπίτια μας, τον πόνο των δικών του και την αγωνία τους… Τον έκανε το παιδί της διπλανής πόρτας για το οποίο ενδιαφέρθηκε όλη η κοινωνία μέσα από την ευαισθητοποίηση των ΜΜΕ.

     Ο ρόλος των ΜΜΕ, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι είναι καταλυτικός στη δημιουργία συλλογικών συναισθημάτων. Όμως δεν αρκεί αυτό. Η συναισθηματική μας ευαισθητοποίηση στην περίπτωση του Βαγγέλη, συνέβη γιατί όλοι μας στο βάθος καταλαβαίνουμε ότι οι συμπεριφορές μας  σε όλα τα επίπεδα, υποκρύπτουν φαινόμενα βίας διαφόρων μορφών. Λεκτική, σωματική, εκφοβισμού και απειλών. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε πολλές,  πάρα πολλές εκφράσεις βίας. Δυστυχώς η βία αυτή εκφράζεται από όποιον μπορεί να την ασκήσει,  προς όποιον αδυνατεί να την αντιμετωπίσει. Τόσο απλά. Δεν υπάρχουν κανόνες. Ο Εκφοβισμός, οι ύβρεις, οι απειλές, βρίκσονται παντού. Στις κοινωνικές σχέσεις, στις εργασιακές σχέσεις, στην πολιτική. Ακόμη στις προσωπικές και στις οικογενειακές. Μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί για να καταλάβουμε.

    Ιδιαίτερα όπου υπάρχει ομαδική ζωή, σχολεία, στρατός, οικοτροφεία κλπ, εκεί δυστυχώς συχνά ο εκφοβισμός κορυφώνεται.
     Ακριβώς γι αυτό, ενώ κατ αρχήν φαίνεται αντιφατικό μια κοινωνία γενικά βίαιη,  να ευαισθητοποιείται και να συναισθάνεται περιπτώσεις όπως του Βαγγέλη, εντούτοις αυτή η συμπεριφορά, φαίνεται ότι υποκρύπτει ενοχικά σύνδρομα και τις αναγκαίες ψυχολογικές προβολές προκειμένου να καλυφθεί η καθημερινή πραγματικότητα.

   Έτσι, η μαζική στενοχώρια για τον Βαγγέλη, εκτός των άλλων,  εκφράστηκε με τρομακτικό διαδικτυακό «πόλεμο», εκφοβισμό και απειλές, για εκείνους που με άγνωστο τρόπο και με άγνωστα περιστατικά θεωρήθηκαν από άγνωστους του διαδικτύου, ως δράστες.
     Αυτή η ευκολία ύβρεων, κατηγοριών αλλά και απίστευτης ευκολίας στην καταδίκη δείχνει ακριβώς αυτό. Τη συγκεκαλυμμένη συν-ενοχή στη βία.  
    Άλλοι προτίμησαν τη γενικότερη κατακραυγή κατά  «εκείνων που ευθύνονται», οι οποίοι είναι πάντως, πάντοτε έξω και μακριά από εμάς.

    Τέλος, στη νεκρώσιμη ακολουθία, ακολουθήθηκε το «πρωτόκολλο» που ακολουθείται δυστυχώς τα τελευταία χρόνια στην Κρήτη, του αποχαιρετισμού με τιμητικούς πυροβολισμούς. Μπορεί όλοι εκείνοι που πυροβόλησαν να ήθελαν έτσι πραγματικά να τιμήσουν το παλικάρι, όμως άραγε καταλαβαίνουν πόσο συμβάλλουν στην κατοχύρωση και στην εμπέδωση της κουλτούρας της βίας,  η οποία εκφράζεται κατ εξοχήν με τα όπλα; Ακριβώς δηλαδή αυτής της κουλτούρας που ευθύνεται για τον Βαγγέλη;

     Όλες αυτές οι αντιφατικότητες υπάρχουν και λειτουργούν σε μια κοινωνία που έχει χάσει το μπούσουλα. Που έχει σοβαρότατη κρίση αξιών και δεν έχει ξεκάθαρο όραμα για την πορεία της. Που επιζητά την ελευθεριότητα και όχι την ελευθερία , που προτάσσει τη βία και την πίεση και όχι το διάλογο. Που χωρίς την τήρηση κανόνων,  αφήνει τελικά  τον «ισχυρό» να καταπιέζει τον «αδύναμο».

      Ξαφνικά ο Βαγγέλης μας έκανε να δούμε τη φάτσα μας στον καθρέπτη. Η θυσία του ας συμβάλλει  στην κοινωνική μας αυτογνωσία  να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πως ενεργούμε, ποια είναι τα συλλογικά μας ελαττώματα και πια τα πλεονεκτήματα και τέλος- τέλος πια είναι η κοινωνική και συλλογική μας ταυτότητα.  Ας μην πάει η θυσία του χαμένη. Να δούμε μέσα μας βαθιά, τις πραγματικές συνθήκες και τις αξίες μας. Να αποβάλουμε κάθε μορφής βία. Είναι δύσκολο, είναι επώδυνο, αλλά αξίζει τον κόπο.   Ας είναι ελαφρύ το χώμα που  σκεπάζει το παλικάρι.