Από τη γελοιότητα στην τραγωδία, μια λέξη δρόμος…

     Σιγά- σιγά, φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Από τις 25 Ιανουαρίου, οπότε εκλέχτηκε μια κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά», υποτίθεται ότι διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους και δανειστές μας για μια μεταμνημονιακή συμφωνία, η οποία θα εξασφάλιζε την επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα.

   Χθες, 16 Ιουνίου, στο Ηράκλειο, δια στόματος Γιάνη Βαρουφάκη (με ένα ν πάντα…μην ξεχνιόμαστε), μάθαμε ότι μέχρι τώρα, δεν διαπραγματευόμαστε, αλλά διαπραγματευόμαστε για το πώς θα  διαπραγματευτούμε (έτσι ακριβώς το είπε)
   Δηλαδή ο υποτίθεται αρμοδιότερος όλων για την οικονομική πορεία της χώρας, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαπραγμάτευση.

    Ίσως όμως μέσα στην οίηση και στη δημιουργική ασάφεια που τον διακρίνει να ήθελε να πει κάτι άλλο, όπως πχ αφού δεν διαπραγματεύονται οι άλλοι όπως εμείς θα θέλαμε, τότε δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Για την ακρίβεια το είπε και αυτό, αλλά με άλλα λόγια, όταν είπε ότι μόνο η Ελληνική Κυβέρνηση έχει σωστή και ρεαλιστική άποψη έναντι των άλλων 18 στην ευρωζώνη.
    Μάλιστα φρόντισε να κατηγοριοποιήσει τους άλλους 18, σε εκείνους που είναι σκληροί και ισχυροί και είναι 5, σε εκείνους που «φοβούνται» ότι σε περίπτωση επιτυχίας της Ελλάδας οι Κυβερνήσεις τους θα εκτεθούν (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) και σε εκείνους που φοβούνται να πάνε κόντρα στους πρώτους 5 ισχυρούς αλλά κατά βάθος μας…υποστηρίζουν! Στο πως, δεν το είπε.

    Καλά όλα αυτά αν γινόταν ως συζήτηση σε ένα στρογγυλό τραπέζι αμπελοφιλοσοφίας, ή έστω σε κάποιο συνέδριο για εναλλακτικές μορφές διακυβέρνησης…όμως όταν εκφράζονται από τον πρώτο υπουργό τον αρμοδιότερο, μιας χώρας που βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική ασφυξία που βίωσε ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια, τότε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό…

    Πολλοί θα αναρωτηθούμε μα είναι δυνατόν όλα αυτά να θεωρούνται σοβαρά; Είναι δυνατόν ο συγκεκριμένος υπουργός να σοβαρολογεί; Κατά τη γνώμη μου μόνο μια ερμηνεία υπάρχει. Η υποτιθέμενη διαπραγμάτευση βρίσκεται σε αδιέξοδο. Το δίλημμα είναι είτε μια κακή συμφωνία, είτε μια χειρότερη συμφωνία, είτε μια καταστροφή. Μάλιστα όσο περνάει ο καιρός, τόσο η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο και το τρίτο. Πιστεύω ότι αυτό το αδιέξοδο τους πήρε 5 μήνες να το καταλάβουν, αλλά το κατάλαβαν. Τι δυνατότητες έχουν λοιπόν διεξόδου από το αδιέξοδο;

    Μία διέξοδος θα ήταν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να πουν προς όλους, «…μας συγχωρείτε λάθος εκτιμήσεις είχαμε, τις καταλάβαμε, ας παλέψουμε τώρα όλοι μαζί για το καλύτερο αποτέλεσμα…»,  και να κάτσουν, σοβαρά όμως, να κουβεντιάσουν με τους εταίρους.

    Μια άλλη είναι να πάει το πράγμα στα άκρα, να πείσει τους εταίρους ότι είναι αποφασισμένοι για όλα, να ελπίζει η αποφασιστικότητα αυτή να επηρεάσει αρνητικά το οικονομικό κλίμα στην Ευρώπη, ώστε να δημιουργηθεί διάχυτος φόβος στο οικοδόμημα της ΟΝΕ, να κάνει τους Ευρωπαίους ηγέτες να φοβηθούν και να αναγκαστούν να προχωρήσουν σε πολιτική απόφαση υπέρ της Ελλάδας.  

     Είναι προφανές ότι επιδιώκεται η δεύτερη διέξοδος.  Η σημερινή ομιλία του Α. Τσίπρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφιβολιών. Ας μη μιλήσουμε καθόλου και ας μη σχολιάσουμε ποιο είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα….όπερ έδει δείξαι.
 
Υ.Σ. Κάποιος να πει στον Κύριο Βαρουφάκη, ότι το να λέει ότι δεν θέλει αυτοκινητόδρομο στην Κρήτη, για να μη γίνει η Κρήτη…Σιγκαπούρη, δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη που έχει ως υπουργός να μειώσει τα θύματα τροχαίων και να συμβάλλει στην ανάπτυξη του τόπου…και η ευθύνη θα εξακολουθεί να τον βαραίνει ακόμα και όταν ως πρώην πια,  θα γυρνάει ανά τον κόσμο να δίνει διαλέξεις εναλλακτικού χαρακτήρα….