Η αναπαράσταση της διαπραγμάτευσης

       Στη ζωή γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν πράγματα και όντως συμβαίνουν. Αυτά που συμβαίνουν είναι γεγονότα. Αυτά που νομίζουμε ότι συμβαίνουν είναι η αναπαράσταση των γεγονότων στο μυαλό μας. Συχνά, πολύ συχνά μάλιστα αυτά που νομίζουμε ότι συμβαίνουν δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που πραγματικά συμβαίνουν. Οι αποφάσεις μας όμως καθορίζονται από την αναπαράσταση των γεγονότων στο μυαλό μας, την οποία και θεωρούμε ως πραγματικότητα.
Η εισαγωγή αυτή θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι ακριβώς συνέβη με τη λεγόμενη διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης με τους «θεσμούς».

       Δε γνωρίζω αν στην Κυβέρνηση έχει δεσπόζουσα θέση κάποιος κοινωνικός ψυχολόγος, αλλά με βάση την εξέλιξή της διαπραγμάτευσης, αν ο στόχος ήταν οι ελάχιστες δυνατές απώλειες για τα συγκυβερνώντα κόμματα, φαίνεται ότι αυτός επιτυγχάνεται…
     Η κυβέρνηση ξεκίνησε με τσαμπουκά. Με αμετροεπείς ενέργειες του Υπουργού Οικονομικών, οι οποίες αναπαριστάνονταν στο μυαλό των πολιτών ως «σκληρή» διαπραγμάτευση. Οι άσκοπες δηλώσεις εναντίον των διαφόρων παραγόντων των θεσμών φάνταζε ως σκληρή στάση απέναντι στους δανειστές. Οι απειλές περί ρήξης, ακόμη σκληρότερες. Στο τέλος μάλιστα αρκετοί πίστεψαν-με την ψυχή στο στόμα- ότι όντως οι κυβερνώντες επιζητούν ρήξη.
     Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί λογικά, ότι όταν δεν υπάρχουν προτάσεις εκ μέρους σου, απλά δεν διαπραγματεύεσαι.  Η αναπαράσταση ότι γίνεται διαπραγμάτευση, δεν έδινε σημασία στα οφθαλμοφανή παθήματά μας. Έτσι το Eurogroup της Ρίγας, δεν ήταν ένας ευτελισμός του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών, αλλά μια αήθης επίθεση των ευρωπαίων…
  
Επί πεντάμηνο, περισσότερο στήθηκε μια παράσταση διαπραγμάτευσης με σκοπό να δημιουργηθεί μια «αναπαράσταση» σκληρής διαπραγμάτευσης στους πολίτες. Φαίνεται ότι πέτυχε. Ειδικά όταν αρκετοί πίστεψαν ότι επίκειται το ενδεχόμενο ρήξης και αποχώρησης από την Ευρώπη, βγήκαν ακόμη και στους δρόμους με σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», επιζητώντας συμφωνία. Όταν φτάσεις σ αυτό το σημείο, η οποιαδήποτε συμφωνία φαντάζει λύτρωση. Έτσι και τώρα. Η διαφαινόμενη συμφωνία, αν και πολύ χειρότερη από τα μνημόνια του παρελθόντος και μάλιστα σε πολύ καλύτερες συνθήκες, φαίνεται στα μάτια του κόσμου ως λυτρωτική, από την απειλή του μπουρλότου.

    Το πιθανότερο είναι να την ψηφίσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες εξαιρέσεις ίσως απλά επιβεβαιώσουν τον κανόνα που λέει, ότι το κόμμα εξουσίας δημιουργεί ανακλαστικά γαντζώματος στην Εξουσία.
    Η διαπραγματευτική τακτική λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ, πέτυχε να δημιουργήσει στην κοινωνία μια «αναπαράσταση» σκληρής διαπραγμάτευσης και να οδηγήσει τελικά στην αποδοχή μιας άγριας φοροεπιδρομής και επώδυνων υφεσιακών μέτρων.  Αποδεικνύεται λοιπόν ότι όταν επιδιώκεται έντεχνα το κομματικό συμφέρον έναντι του εθνικού, η κοινωνία μπορεί να χειραγωγείται και να  επιδοκιμάζει. Σε αντίθεση με όσους πολιτικούς ή κόμματα είπαν την αλήθεια  «κατάμουτρα». Το ότι ουδεμία σχέση υπάρχει, ούτε θα υπάρξει στο μέλλον με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, προς το παρόν έχει μικρή σημασία.

     Η επωδός θα είναι για καιρό ακόμη, ότι «τούτος εδώ, τουλάχιστον προσπάθησε».

   Είναι πιθανό, αν επιδειχθεί η απαραίτητη ευελιξία, γύρω από το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα να διαμορφωθεί η νέα κεντροαριστερά, η οποία σταδιακά θα εγκαταλείψει τις ουτοπίες και θα προσαρμοστεί στην πραγματική ζωή. Είναι όμως δυνατό να μη συμβεί αυτή η μεταστροφή και να συνεχιστεί η χειραγώγηση με σκοπό την παραμονή της ίδιας ομάδας στην εξουσία.
     Όμως είναι γνωστό ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Η κατάρρευση των αναπαραστάσεων και των ελπίδων συχνά οδηγεί στην απόλυτη άρνηση των φορέων τους. Στην περίπτωση αυτή, η απομυθοποίηση της λεγόμενης «πρώτη φορά αριστεράς» στην Ελλάδα θα έχει αρχίσει και θα είναι μάλλον χωρίς επιστροφή….