Ντροπή μας

Οι εικόνες των πνιγμένων παιδιών και ενηλίκων προσφύγων, τείνουν να γίνουν η καθημερινότητά μας. Περισσότερα από 100 προσφυγόπουλα νεκρά στο Αιγαίο τους τελευταίους 3 μήνες. Μια είδηση που πια δεν μας συγκλονίζει. Τη συνηθίσαμε.
Όσοι καταφέρνουν να περάσουν τα νερά του Αιγαίου σώοι, αντιμετωπίζουν μια νέα οδύσσεια. Η εικόνα των εθελοντών που συχνά βοηθούν την αποβίβαση ή των λιμενικών και των ψαράδων που κάνουν εκατοντάδες διασώσεις, είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, είναι εκείνη των επιτήδειων που πουλούν στις ουρές των προσφύγων 2 ευρώ το μπουκάλι το νερό. Που πουλούν φτηνές ομπρέλες για 10 ευρώ, ή σκηνές, για τριάντα.

Μια τρίτη πλευρά είναι οι εικόνες των «σαρδελοποιημένων» προσφύγων στα καράβια, που τους στοιβάζουν ?με εισιτήριο- στα καταστρώματα. Που τους αφήνουν στο έλεος του Θεού και των διακινητών, στο λιμάνι του Πειραιά.
Πρώτη φορά στην ιστορία κράτη, λειτουργούν ως προωθητές διακινητών. Η Τουρκία στην ουσία προωθεί ανεπίσημα τους πρόσφυγες προς τα Ελληνικά νησιά, και η Ελλάδα προωθεί όπως μπορεί τους πρόσφυγες στα βόρεια σύνορά της. Κάτι σαν επίσημοι δουλέμποροι.

Την ίδια στιγμή, όλοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για αυτή την ανθρωπιστική κρίση. Οι ευρωπαϊκές χώρες, αντί να συναγωνίζονται για την ανάδειξη ανθρωπιστικής κουλτούρας, ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιά θα αποτρέψει περισσότερους πρόσφυγες από το έδαφός της.
Όσο όμως η αντιμετώπιση του προσφυγικού συνεχίζεται με την ίδια στρατηγική, είναι δεδομένο ότι δημιουργούνται τεράστια προβλήματα ανθρωπιστικά, πολιτικά, οικονομικά αλλά κυρίως προβλήματα κοινωνικής συνοχής.
Εφόσον η ροή των προσφύγων αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ή ως κακό που μας βρήκε και όχι ως ανάγκη κοινωνική και ανθρωπιστική, τόσο η κρίση θα εντείνεται.
Είναι κρίμα που η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει ούτε στρατηγική, ούτε θέληση ουσιαστικής αντιμετώπισης της κρίσης αυτής. Αντίθετα και εδώ βλέπουμε προσπάθεια διαμόρφωσης ευκαιριών επίδειξης λαϊκισμού, όμορφων λόγων, ακόμη και μικροκομματικής εκμετάλλευσης.
Πρακτικές δράσεις, εφαρμόσιμες πολιτικές, συγκεκριμένες προτάσεις δεν βλέπουμε. Στην ουσία η μικρή, ασήμαντη, «ανεπρόκοπη» Ελλάδα, είχε και έχει ακόμη, μια ευκαιρία να αναδειχθεί σε θετικό πρωταγωνιστή του όλου θέματος. Να πάρει πρωτοβουλίες στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή. Αντί να αναθεματίζουμε την Ε.Ε., να πάρουμε πρωτοβουλίες.
Οι Ευρωπαίοι ζήτησαν κοινές περιπολίες στο Αιγαίο με την Τουρκία. Η Ελλάδα έπρεπε πρώτη να ζητήσει περιπολίες κοινές με την Τουρκία ή της FRONTEX με την Τουρκία, στις ακτές της Τουρκίας. Εκεί που γίνεται το απαίσιο παιχνίδι. Να ζητήσει να επιληφθεί η INTERPOL και η EUROPOL για τα οργανωμένα κυκλώματα δουλεμπορίας κάτω από τη μύτη ή και με τις ευλογίες του Τουρκικού κράτους. Να απαιτήσει να χρηματοδοτηθεί η Τουρκία για την περίθαλψη προσφύγων κάτω όμως από τον Έλεγχο και τις διευθετήσεις της Ε.Ε. Η χρηματοδότηση χωρίς έλεγχο, θα εντείνει το πρόβλημα.
Να ασχοληθεί σοβαρά με την περίθαλψη των προσφύγων που βρίσκονται στο έδαφός μας. Να αποδείξει ότι μπορεί και θέλει να διευθετήσει το ζήτημα, οργανώνοντας τους εθελοντές, διαμορφώνοντας επαρκείς χώρους υποδοχής και παραμονής και διεκδικώντας επίσημα διαδικασίες περάσματος συνόρων για όσους επιδιώκουν να πάνε προς το Βορρά.

Ας παραδειγματιστεί από τη φτωχότερη Ιορδανία, η οποία έχει διαμορφώσει οργανωμένους καταυλισμούς για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Να στείλει επίσημα πλοία στην Τουρκία να παραλάβουν πρόσφυγες αποδεικνύοντας την υποκριτική στάση της τελευταίας.
Οι πρώην ανατολικές χώρες της Ε.Ε. (Ουγγαρία, Σλοβενία αλλά και η Αυστρία) απειλούν ότι θα κλείσουν τα σύνορά τους με φράχτες (Αν δημιουργηθούν φράχτες μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών, εννοείται ότι πάει περίπατο η Ευρωπαϊκή ιδέα και δυστυχώς υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που το προσπαθούν) Η αιτίασή τους είναι η ανεξέλεγκτη κατάσταση στην Ελλάδα.
Είναι ντροπή λοιπόν για τη χώρα μας αυτό που συμβαίνει. Είναι Ντροπή η Ελλάδα να είναι μέρος του προβλήματος αντί να είναι ο καταλύτης της λύσης. Κάποιοι έχουν τεράστιες ευθύνες.