Με την ψυχή στο στόμα…

Έτσι ακριβώς. Με την ψυχή στο στόμα τώρα 5-6 μήνες. Να μη γνωρίζουμε που το πάνε, πως το πάνε γιατί το πάνε.

Να αναρωτιόμαστε για το αν υπάρχει plan B  ή ακόμη και plan Α. Να κινούμαστε ανάμεσα στην οίηση της «υπερήφανης» διαπραγμάτευσης και στην απογοήτευση της καταστροφής.
Τη μια να νομίζουμε ότι όλα θα γίνουν εύκολα και όμορφα και την άλλη να βρισκόμαστε στο γκρεμό και να ψάχνουμε αλεξίπτωτο.

Να ακούμε τον κάθε περίεργο τύπο να μας περιγράφει τον παράδεισο της δραχμής και ο ίδιος να χαίρεται τα καλά του ευρώ. Να μας κουνούν το δάχτυλο όλοι σχεδόν οι ευρωπαίοι, σοβαροί και γελοίοι  Να εκτονώνουμε το μίσος μας και να ακουμπάμε όλα τα άσχημά μας στον κάθε Σόιμπλε.

Να δηλώνουμε πατριώτες αλλά την ίδια στιγμή να φοβόμαστε την ίδια μας την Πατρίδα. Να βρίζουμε τους παλιούς γιατί αυτοί είναι υπαίτιοι που μας έφεραν οι καινούργιοι εδώ… (ακριβώς έτσι). Να έχουμε μάθει όρους περίεργους (bail in σου λέει ο άλλος), αλλά να μην έχουμε ιδέα για τη διαμόρφωση των διεθνών οικονομικών.

Τη μια να πιστεύουμε κάθε περίεργο,  απίθανο και συνωμοσιολογικό «γεγονός» που γράφεται σε sites τύπου…τρελλό κουνέλι, ή τρελλό άλογο… Την άλλη να ακούμε με  εμβρίθεια την κάθε βαρύγδουπη ανάλυση του οποιουδήποτε δηλώνει οικονομολόγος έστω κι αν είναι παντελώς άσχετος με την Ελληνική πραγματικότητα…και να κλείνουμε τα αυτιά σε όποιον περιγράφει την άσχημη πραγματικότητα. Τόσο το χειρότερο για την…πραγματικότητα!

Με την ψυχή στο στόμα και σε κατάσταση πανικού αναρωτιόμαστε …που το πάει η Ζωή;  Τι γνώμη έχει ο Λαφαζάνης;  τι εννοεί ο δραχμολάγνος Λαπαβίτσας; …Γιατί  μας …ψεκάζουν; 
Φταίει και η ζέστη θα μου πείτε, πολύ βαριά ερωτήματα όλα αυτά Ιούλιο μήνα…κάποτε είχαμε και τα μπάνια του λαού κι ήταν μια κάποια λύσις…τώρα βιδωμένοι στην τηλεόραση για να ακούσουμε τη φωνούλα της Ραχήλ να κηρύττει τη νέα εθνική επανάσταση ή τον αξιότιμο γιατρό Μισελοζανάτση, να μαδά τη μαργαρίτα ναι, όχι, ναι, όχι ναι, όχι, ναι!…   

Έτσι μέρα τελειώνει μέρα ξημερώνει, είμαστε με την ψυχή στο στόμα. Όσοι έχουν στοιχειώδη λογική δυσκολεύονται να κοιμηθούν τα βράδια. Ανησυχούν όχι μόνο για τη χώρα ή για το μέλλον τους και το μέλλον της οικογένειάς τους, όχι! Τσιμπιούνται για να δουν αν είναι ξύπνιοι, αν εξακολουθούν να είναι λογικοί ή αν εν τέλει αυτοί είναι οι παράλογοι. Άλλωστε η σχέση λογικής και παραλογισμού, εξαρτάται από το ποια είναι η πλειοψηφούσα τάση… Όταν ο  παραλογισμός γίνεται  η λογική των πολλών, τότε  αυτό εξελίσσεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από 50 μνημόνια…

Κι όλα αυτά στη χώρα που γέννησε τον ορθολογισμό. Που εισήγαγε τη διαλεκτική ως μέθοδο μάθησης, που ο πολιτισμός της βασίστηκε στην ανάλυση και στην επαλήθευση.
Με την ψυχή στο στόμα λοιπόν και τη λογική στις…πατούσες, πορευόμαστε. Απομένει να δούμε μέχρι που θα πάμε…