Κάντε το, να τελειώνουμε…

        Ένα από τα «υπερόπλα» της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, πολυδιαφημίστηκε από πολλά στελέχη της Κυβέρνησης, ότι ήταν το δημοψήφισμα.
Όμως τι είδους «υπερόπλο» είναι αυτό;  Εναντίον ποιανού στρέφεται;
      Κάποιοι νόμισαν ότι απειλώντας με δημοψήφισμα στην Ελλάδα, θα φοβηθούν οι Ευρωπαίοι και άρα αυτό ήταν ένα διαπραγματευτικό «ατού».
   Και να που έφθασε η ώρα που οι Ευρωπαίοι απλά λένε, «κάντε το», είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας να διοργανώσετε οποιοδήποτε δημοψήφισμα στη χώρα σας.

    Οπότε λοιπόν μάλλον δεν στενοχωριούνται και πολύ αν αυτό τελικά διεξαχθεί. Αντίθετα. Αν σκεφτούμε λογικά, ένα δημοψήφισμα θα τους εξυπηρετούσε πάρα πολύ, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

    Πρώτον: για όσο χρόνο μεσολαβεί ανάμεσα στην απόφαση, εξαγγελία και διενέργεια του δημοψηφίσματος, κάθε σκέψη για χρηματοδότηση της χώρας πάει περίπατο. Το ερώτημα είναι αν η χώρα αντέχει αυτή τη δοκιμασία και αν θα πάμε εντέλει φυσιολογικά και χωρίς οποιοδήποτε ατύχημα στο δημοψήφισμα.
Οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη, ευνοεί τους δανειστές, οι οποίοι χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, αντίθετα με πολλές και διάφορες δηλώσεις συμπάθειας, θα μας κουνούν το μαντήλι καθώς θα απομακρυνόμαστε από το Ευρώ.
    Δεύτερον: Ας υποθέσουμε ότι εξαγγέλλουμε το δημοψήφισμα,  το ερώτημα ποιο ακριβώς θα είναι; Λογικά ένα μπορεί να είναι: Εντός Ευρώ με θυσίες ή χωρίς θυσίες και όπου βγει; Στην ουσία καταλήγουμε στο ερώτημα εντός ή εκτός ευρώ. Όποια και να είναι η απάντηση, αν προλάβουμε να απαντήσουμε μέχρι τη διεξαγωγή του, οι Ευρωπαίοι δεν θα έχουν καμιά ευθύνη, ούτε για τα μέτρα που θα επιβληθούν αν απαντήσουμε «εντός», ούτε για ότι συμβεί αν απαντήσουμε «εκτός».
    Στην πρώτη μάλιστα περίπτωση θα έχουν έναν επιπλέον λόγο να ζητούν σκληρότερα μέτρα, προβάλλοντας και αυτοί ίσως την ανάγκη δημοψηφίσματος στις χώρες τους για να εγκρίνουν τα μέτρα χρηματοδότησης της Ελλάδας.
    Τρίτον: Ενώ το δημοψήφισμα φαίνεται κατ αρχήν ένα δημοκρατικό μέτρο, να αποφασίσει ο λαός, στην ουσία είναι αυτό που λέμε «πετάμε το μπαλάκι στην εξέδρα» γιατί απλά υποτίθεται ότι απαλλάσσει την Κυβέρνηση από την ευθύνη της απόφασης, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν η Κυβέρνηση θα υποστηρίξει τη μία ή την άλλη άποψη  και χωρίς βέβαια η πληροφόρηση που πρέπει να έχει ο λαός για μια τέτοια απόφαση να είναι επαρκής.
   Τέταρτον: όταν οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν στην επιθυμία δημοψηφίσματος που επίσης είχε εκφράσει η Ελλάδα το 2012, δεν το απαγόρευσαν, αντίθετα είπαν κάντε το αλλά με ερώτημα μέσα ή έξω από το Ευρώ, τότε ήταν ίσως πολύ λιγότερο προστατευμένοι από μια Ελληνική έξοδο καθώς  και οι άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος) ήταν ακόμη σε βαθιά κρίση.
    Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η Ευρώπη είναι περισσότερο από ποτέ προστατευμένη από μια ενδεχόμενη Ελληνική αποχώρηση. Αν γίνει μάλιστα και με «δημοκρατικές» διαδικασίες, δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν και τη Φιλελληνική –όσο έχει απομείνει- κοινή τους γνώμη…

   Το χειρότερο όμως είναι ότι όπως φαίνεται οι Ευρωπαίοι, θέλουν πια να τελειώνουν με την Ελλάδα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πιστεύουν ότι  όσο και αν κοστίσει μια Ελληνική έξοδος, περισσότερο κοστίζει μια Ελληνική και Ευρωπαϊκή επαμφοτερίζουσα στάση, του μέσα έξω, ναι μεν αλλά κλπ, η οποία σκορπίζει αβεβαιότητα σε ολόκληρη την ΟΝΕ. 
     Εν ολίγοις, έχει φτάσει πια ο κόμπος στο χτένι για όλους. Σε σχέση με τη διαπραγμάτευση, απαιτείται όσο πιο γρήγορα γίνεται,  η κυβέρνηση να αποκωδικοποιήσει ουσιαστικά τις ανάγκες της χώρας και να έχει το θάρρος να τις προτάξει έναντι των λαϊκών απαιτήσεων τις οποίες όμως και η ίδια καλλιέργησε. Απαιτείται επίσης να εκπονήσει ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο για την πρόοδο της χώρας στο μέλλον. Το μέλλον της Ελλάδας είναι Ευρωπαϊκό, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι χωρίς ανασυγκρότηση του κράτους, χωρίς προοδευτικές πολιτικές, προσαρμοσμένες στις ανάγκες των καιρών απλά δεν υπάρχει μέλλον.  Η αντιμετώπιση των πολιτικών αναγκών της χώρας  με  ιδεολογικές προσεγγίσεις ανεξόφλητων γραμματίων του παρελθόντος, που ούτως ή άλλως τις έχει καταχωνιάσει η ιστορία, είναι επικίνδυνη, κυρίως όμως είναι εντελώς άδικη για τις νέες γενιές.
Και το αν πρέπει να επιβιώσουμε ή όχι ως χώρα και ως λαός, μάλλον δεν χρειάζεται δημοψήφισμα….