Μεταξύ Φόβου, οργής κι αυταπάτης….

     Μια πολύ σύντομη προεκλογική περίοδος φτάνει στο τέλος της. Σ αυτήν επικράτησαν κυρίως τα συνθήματα και τα συναισθήματα με μεγάλους πρωταγωνιστές τους δυο μονομάχους για την πρωτιά.
     Πολλά συναισθήματα, πολλά συνθήματα και πολύ λίγες ουσιαστικές πληροφορίες.

    Το χρέος ήταν ο πρωταγωνιστής στις συζητήσεις, στα σποτάκια και στα διαφημιστικά των δύο μονομάχων.      
Το χρέος είναι και το μόνο πράγμα για το οποίο οποιαδήποτε Ελληνική Κυβέρνηση έχει πολύ μικρές έως ανύπαρκτες δυνατότητες να παρέμβει, μια που αυτό εξαρτάται απολύτως από τους δανειστές. Έτσι λοιπόν τα κόμματα έκαναν καυγά σε ξένον αχυρώνα. 

   Αντίθετα, ζητήματα για τα οποία μπορούν άμεσα να γίνουν παρεμβάσεις από την Ελληνική Κυβέρνηση, έμειναν στα αζήτητα του προεκλογικού καλαθιού.

    Η ουσιαστική μεταρρύθμιση της παιδείας, (π.χ. τι θα γίνει με μη κρατικά πανεπιστήμια, τι θα γίνει με τα μονοθέσια-διθέσια σχολεία, τα προγράμματα σπουδών, τα φροντιστήρια κ.λ.π.) δεν απασχόλησε κανένα στη δημόσια συζήτηση
     Η πραγματική εξάλειψη της γραφειοκρατίας, επίσης
    Η επιτάχυνση και η αξιοπιστία της δικαιοσύνης δεν ήταν  θέματα προς συζήτηση
   Η δημιουργία επιχειρηματικού κλίματος και η προσέλκυση επενδύσεων δεν απασχόλησαν και τόσο. Οι εξωτερικές σχέσεις και οι νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη και αλλού, ελάχιστα συζητήθηκαν.  
 
   Πολλά άλλα ουσιαστικά προβλήματα αυτής της κοινωνίας δεν μπήκαν καν στο πλαίσιο συζήτησης όμως, εκείνα είναι που μπορούν να ανασυγκροτήσουν την Ελληνική κοινωνία  και να τη βγάλουν μια για πάντα από την κρίση.  
Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη και στον κόσμο συμβαίνουν πολύ σημαντικά πράγματα.
  
   Η απειλή της τρομοκρατίας επανέρχεται δραματικά. Η πτώση των τιμών του πετρελαίου, ανασυντάσσει ραγδαία τον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη.  Το μεγάλο ζήτημα της συμμετοχής μας στον αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής πολιτικής που συντελείται μάλλον χωρίς εμάς, δεν το θεωρούμε και τόσο σπουδαίο.

    Οι ροές μετανάστευσης ολοένα και δυναμώνουν.
   Οι επιχειρηματίες, οι επιστήμονες, η νέα γενιά ασφυκτιούν κάτω από ένα αναποτελεσματικό κράτος, για το οποίο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ερίζουν πόσους θα διορίσουν.
  Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε σύγχυση, αναζητά την ταυτότητά της και επικεντρώνει σε ανούσια πράγματα σε σχέση με το μέλλον. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και την ίδια στιγμή είναι ιδιαίτερα εύπιστη σε εκείνους που κολακεύουν το λαό, που του μιλάνε ευχάριστα και του δημιουργούν ανερμάτιστες ελπίδες

   Οι ελάχιστες φωνές πολιτικής εμπειρίας και λογικής, χάνονται είτε στο θόρυβο λαθών του παρελθόντος, είτε κυρίως,  στην αφθονία των συναισθημάτων του φόβου από τη μια και  της οργής από την άλλη. 
Φαίνεται ότι  προτιμούμε εκείνους που υπόσχονται  να μας ταΐσουν με ψάρια και όχι εκείνους που θα μας μάθουν να ψαρεύουμε.

   Όλα αυτά μπορεί να μας κάνουν απαισιόδοξους,  όμως αυτές τις στιγμές η απαισιοδοξία δεν βοηθάει. Πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε, γιατί όπως έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν:
«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου.»